Rozdział 44 "Coś nie tak"

Dzisiaj założyłam zwiewną, letnią sukienkę, która miała na sobie namalowane malutkie, czarne kokardki. Włosy pozostawiłam rozpuszczone, byłam też na boso. Dzisiejszego dnia nie musiałam nic robić; moim jedynym zadaniem było relaksowanie się. Całe One Direction pojechało udzielać wywiadu do lokalnego radia, więc w domu byłam sama. Robiąc sobie śniadanie na dole, włączyłam radio i zaczęłam lekko kołysać się w rytm muzyki. Wiedziałam, że nie mogę robić tego zbyt energicznie, więc po prostu robiłam małe kroczki.

Nagle usłyszałam za sobą szelest. Odwróciłam się i krzyknęłam, widząc postać tuż przede mną. Musiała minąć chwila, bym zdała sobie sprawę, że to tylko Zayn. Był ubrany w dżinsy i czarną koszulkę. Był boso, a na głowie miał istny nieład. Musiał dopiero co wstać.

-Cholera! –sapnęłam, łapiąc się za serce. –Nie powinieneś tak mnie straszyć!

-Wybacz. –czarnowłosy uśmiechnął się i wszedł do kuchni.

Zapach pieczonych tostów zaczął rozprowadzać się po pomieszczeniu. Podeszłam do ekspresu do kawy i nastawiłam na moją ulubioną.

-Też chcesz? –zapytałam i spojrzałam na chłopaka, który stał niedaleko, oparty nonszalancko o blat.

-Kawą nigdy nie pogardzę. –odparł, po czym sięgnął do kieszeni i wyciągnął paczkę swoich ulubionych papierosów, Marlboro Czerwonych.

Odpalił jedną fajkę i zaciągnął się. Zszokowana spojrzałam na niego; Przecież byliśmy w kuchni, w środku domu!

-Oszalałeś? –oburzyłam się. –Nie możesz tutaj palić!

-A kto mi zabroni?

-A co ty w ogóle tutaj robisz? Nie powinieneś udzielać teraz wywiadu z resztą grupy?

-Z jaką resztą grupy?

-Z One Direction, oczywiście!

-Przecież nie jestem już z nimi w zespole. –powiedział chłopak, a ja rozdziawiłam usta.

-Jak to? –zapytałam, próbując sobie skojarzyć fakty.

-Harry nie mógł znieść faktu, że wybrałaś mnie od niego, i wywalił mnie, razem z resztą grupy.

-Przecież ja nie…

            Zmarszczyłam brwi, nagle ogarnięta jakimś dziwnym uczuciem. Coś było nie tak…

-Megg, wszystko gra? –zapytał Zayn, podchodząc do mnie i obejmując mnie w tali. Bez żadnego wysiłku podniósł mnie i posadził na blacie. Stanął między moimi nogami i teraz mieliśmy twarze na równych poziomach. Papieros tajemniczo zniknął z jego rąk. Gdzie go wyrzucił? Nie pamiętałam jak to robił.

-To nie w porządku. –szepnęłam, wsłuchana w moje trzepoczące serce. Wiedziałam, że coś się nie zgadza, ale nie mogłam ustalić co.

Zayn wplótł mi dłoń we włosy i przyciągnął do siebie. Nasze usta się spotkały, początkowo delikatnie, potem mocniej.

-Nie… -starałam się zaprotestować.

-Dlaczego nie? –zapytał czarnowłosy, sunąc ręką po mojej tali. –Jesteśmy tu tylko we dwoje. Nikt nam nie przeszkodzi…

Znowu mnie pocałował, a ja poczułam motylki w brzuchu. Coraz bardziej mi się to podobało i zapominałam o tym dziwnym uczuciu, które miałam wcześniej.

Objęłam go za szyję i całkowicie poddałam się tej chwili. Pozwoliłam chłopakowi ściągnąć mi koszulkę, która wylądowała na kuchennych płytkach.

-Och, Megg… -wymruczał Zayn. –Jesteśmy stworzeni dla siebie.

Ściągnął mnie z blatu i postawił na ziemi, by po chwili przycisnąć do drzwi lodówki. Zaczął robić się władczy, co zawsze najbardziej w nim lubiłam. Chwyciłam brzeg jego koszulki i ściągnęłam mu ją, z jego pomocą.

Czarne jak atrament tatuaże zdawały wić się po jego ciele. Czy powinny się tak ruszać?

            Oderwałam się na chwilę od niego, w tym samym czasie wyczuwając smród spalonych tostów i… ognia. Nagle zdałam sobie sprawę, że cała kuchnia jest w płomieniach.

-Megg, wszystko gra? –zapytał Zayn, stojąc dwa metry ode mnie, paląc papierosa. Czarna koszulka, którą miał na sobie, płonęła żywym ogniem.

Wrzasnęłam, i nie przestawałam krzyczeć, aż wreszcie się obudziłam.

***

            Ból głowy był tak okropny, że zakwalifikowałam go, jako najgorszy w moim życiu. Jęknęłam i wyciągnęłam rękę, by rozmasować głowę. Wyczułam, że nie mam już bandaża, co przyjęłam z ulgą. Powracałam do zdrowia, o czym świadczyła mina doktora, stojącego naprzeciwko mojego łóżka z kartą pacjenta w ręku.

-Jak się czujemy, Megg? –zapytał, a ja ostrożnie usiadłam, zaczynając się rozbudzać.

-Boli mnie głowa i… właściwie wszystko, ale poza tym jest okej. –uśmiechnęłam się i zerknęłam na zegarek wiszący na ścianie.

Zbliżało się południe. Harry’ego, ani żadnego z moich bliskich nie było.

-Twój chłopak poszedł po kawę. –powiedział lekarz, widząc moją minę. –Powinien wrócić lada moment.

Uśmiechnęłam się zażenowana i kiwnęłam głową.

-Wszystko przygotowane, jesteś gotowa do wyjścia. –oznajmił. –Pamiętaj tylko, by się wypisać, jak będziesz wychodzić. I odpoczywaj przez kilka dni, a potem po trochu zwiększaj swoją aktywność fizyczną. Jeśli chodzi o seks, możesz ze spokojem zacząć od jutra. Dzisiaj zalecam jedynie leżenie, jedzenie i sen.

-A czy…

-Żadnych zawodów. –przerwał mi, domyślając się mojego nie zadanego pytania. –Nie możesz tańczyć, przykro mi.

            Wyszedł, mijając się akurat z Harrym, niosącym dwa papierowe kubki.

-Cześć, Kocie. –powitał mnie, podchodząc bliżej. –Niestety lekarz zabronił ci pić kawę, więc przyniosłem ci gorącą czekoladę.

-Cudownie. –odparłam, biorąc od niego kubek. –Marzyłam o tym.

-Jak się czujesz? –zapytał, obdarzając mnie zatroskanym spojrzeniem.

-Bywało lepiej. –wzruszyłam ramionami.

-Dobrze spałaś?

Odwróciłam wzrok, czując się jak najgorszy winowajca. To był przecież tylko sen… Dlaczego w takim razie czułam się aż tak winna?

-Mhm. –mruknęłam pod nosem i napiłam się gorącego napoju, mając nadzieję, że szybko zmienimy temat.

            Na całe szczęście drzwi się otworzyły i do środka wbiegła cała moja grupa taneczna, z Travisem na czele. Brakowało jedynie Danielle, ale wcale nie zdziwiłam się, że nie przyszła. Na pewno była rozczarowana, że przeżyłam.

-Megg! –zawołała Missy i podbiegła do mnie w ekspresowym tempie. Jej blond afro podskakiwało tak, jakby chciało dotknąć sufitu.

-Auć. –syknęłam, gdy dziewczyna mnie ścisnęła.

-Ojej, przepraszam! –krzyknęła, zasłaniając usta. Zaśmiałam się i machnęłam ręką.

-To nic takiego. –powiedziałam. –Fajnie, że jesteś.

Podchodzili do mnie po kolei wszyscy, i albo mnie tulili, albo kładli rękę na ramieniu.

Raven złapała mnie za dłoń i ścisnęła w pocieszającym geście.

-Kiedyś marzyłam, by coś ci się stało i byś nie mogła zatańczyć z nami w zawodach. –przyznała się, spuszczając wzrok. –Ale teraz wiem, że byłam głupia. Bez ciebie nie będzie to samo.

Zamrugałam, by odgonić łzy, napływające do moich oczu. Boże, uwielbiałam tych ludzi, spędziłam z nimi mnóstwo czasu; Nie mogłam uwierzyć, że to koniec.

Niall i Jessica usiedli obok mnie i zaczęli tulić z obu stron. No, może nie taki znowu koniec. Nawiązałam tu przyjaźnie, które będą trwać jeszcze bardzo długo.

-Chcieliśmy ci powiedzieć, że bardzo nam przykro, ze z nami nie wystąpisz. –powiedział Travis, na co potaknęła mu cała grupa. –Życie czasami nie układa się tak, jak byśmy tego chcieli. Mamy jednak nadzieję, że przyjdziesz na mistrzostwa i będziesz nas dopingować z widowni.

-Oczywiście. –zapewniłam natychmiast. –Jak mogłabym przegapić coś takiego?

-Na kolejnych mistrzostwach zatańczysz z nami. –powiedział Jake zdecydowanym tonem.

-Właśnie. –poparł go Scott. –Nie myśl sobie, że to jest koniec.

-Wiemy, że liczyłaś na sponsorów i potencjalnych pracodawców, od których będzie się roić na mistrzostwach. –dodał James. –Ale to nie jedna taka impreza z taką szansą. Za pół roku jest zjazd tancerzy na tak zwanej „Bitwie ulicznej”. Wielu znanych tancerzy zostało tam zauważonych.

Nadzieja jakby we mnie odżyła. Może mieli rację? Może nie wszystko skończone?

-Tak więc jak tylko wyzdrowiejesz, wracamy do treningów. –stwierdziła Jessica i spojrzała wyczekująco na Travisa.

-Jakby to nie było oczywiste. –odparł nasz trener i wszyscy się roześmiali. –Jesteśmy drużyną i pomagamy sobie nawzajem.

Uśmiech nie schodził mi z ust. Harry, siedzący w rogu pokoju, również się uśmiechał. Być może nie podejrzewał, że w grupie tanecznej są tak silne więzi i tak dobra atmosfera.

Po kilkunastu minutach, grupa pożegnała się ze mną i życzyła wszystkiego dobrego.

-Widzimy się na mistrzostwach! –krzyknął jeszcze Scott, a kiwnęłam z uśmiechem głową.

W sali został już tylko Harry i Niall z Jessicą. Pomogli mi spakować się i chwilę później wychodziliśmy ze szpitala, na piękny i słoneczny dwór.

Byłam nieco ospała i czułam się, jak za mgłą; Był to skutek lekarstw, które brałam i które będę musiała brać przez najbliższe dwa tygodnie.

            W aucie usiadłam na tylnych siedzeniach obok Harry’ego, który objął mnie i przytulił. Zamknęłam oczy i zrelaksowałam się.

Będę musiała zadzwonić do rodziców. –pomyślałam. -Powinni dowiedzieć się, co się stało. Ale jeszcze nie teraz… Będą kazali mi wrócić do Polski, a tego bym nie chciała.

            Samochód zatrzymał się. Harry otworzył drzwi i podał mi rękę. Wysiadłam i ze zdziwieniem stwierdziłam, że jest noc. Tak długo jechaliśmy? A może wyszliśmy ze szpitala później, niż myślałam? Kolejną dziwną rzeczą było to, że znajdowaliśmy się na samym środku pustej autostrady. Zmarszczyłam brwi i spojrzałam na Harry’ego, który obserwował mnie zagadkowym spojrzeniem.

-Dlaczego tutaj jesteśmy? –zapytałam, uśmiechając się lekko. Czy to był jakiś żart?

-Wiem, co zrobiłaś. –powiedział Harry poważnym tonem.

-Co? –uśmiech zniknął mi z twarzy.

-Zdradziłaś mnie, znowu.

-Nieprawda! –wiatr zawiał i zadrżałam. Było mi bardzo zimno. –To był tylko sen! To nie stało się naprawdę!

-Wiem, co zrobiłaś. Zdradziłaś mnie. –powtórzył. Jego głos brzmiał inaczej niż zawsze, sprawił, że dostałam gęsiej skórki. –Zdradziłaś mnie, znowu.

-Harry…

-Wiem, co zrobiłaś.

Coś było nie tak. Zdezorientowana spojrzałam na auto i z przerażeniem stwierdziłam, że za kierownicą nie ma Nialla, a obok niego nie ma Jessici. Gdzie się podziali?!

Zrobiłam krok w tył, a Harry krok w przód. Bałam się go, to nie był mój Harry.

-Wiem co zrobiłaś. –powiedział. –Zdradziłaś mnie, znowu.

            Gwałtownie się obudziłam, natychmiast nabrałam powietrza. Drżałam i było mi słabo.

-Megg? –zapytał Harry, patrząc na mnie z troską i niepokojem.

Wciąż znajdowaliśmy się w aucie, był dzień i zbliżaliśmy się do domu. Rozpoznawałam okolicę, nie było tu żadnej autostrady. Przed nami siedzieli Niall i Jessica.

-Musiałam zasnąć. –odparłam cicho, nerwowo rozglądając się wokoło.

Nawet nie spostrzegłam, kiedy rzeczywistość zamieniła się w sen. A najgorsze było to, że sen wydawał się być aż nadto realny. Nigdy nie miałam czegoś takiego, a to już drugi dziwny sen, który miałam od czasu wypadku. Jak mam odróżniać, czy śnię, czy też nie?

            Ścisnęłam rękę Harry’ego, próbując się uspokoić. To musi być wina lekarstw, a może przemęczenia po wypadku. To nic takiego.

To nic takiego. –powtarzałam sobie. –Nie wariujesz.

Weszliśmy do salonu, gdzie przywitali nas Louis z Eleanor i Liam. Dostrzegłam także Zayna, który siedział na tarasie i spalał papierosa.

-Witaj w domu. –powiedział Louis i delikatnie mnie przytulił.

-Dobrze jest wrócić. –odparłam, uśmiechając się. Ponownie zerknęłam na taras. Czyżby Zayn też wrócił? Czy na nowo się wprowadził?

-Zamówiliśmy pizzę. –oznajmiła Eleanor, kierując się w stronę kuchni. –Mam nadzieję, że jesteście głodni?

-Jak wilki! –krzyknął Harry i poszedł za dziewczyną Louisa.

-Hej, Liam? –zatrzymałam chłopaka, i zniżyłam głos. –Czy Zayn znowu się tu wprowadził? –wskazałam na taras, na siedzącego tam czarnowłosego.

-Zayn? Nie. –odparł Liam, obracając się i patrząc we wskazanym przeze mnie kierunku. Zmarszczył brwi i spojrzał na mnie dziwnie. –Jest w swoim hotelu, mówił, że wpadnie na chwilę wieczorem.

Nagle zrobiło mi się zimno.

-To… jego nie ma tutaj? –zapytałam, znowu zerkając na taras.

-Nie, jeszcze nie. Dlaczego pytasz?

-Bez powodu. –powiedziałam słabo.

-Chodź na pizzę. –odparł Liam i z uśmiechem skierował się w stronę kuchni.

            Zamknęłam oczy i policzyłam do pięciu. Gdy znowu spojrzałam na taras, nikogo tam nie było.

***

Hej!

Myślałam, że w wakacje będę mieć więcej czasu na pisanie, ale nic bardziej mylnego.

Mam nadzieję, że zadowolicie się tym rozdziałem, chociaż jest krótki ;)

Dziękuję, że czytacie i komentujecie!

+Myślę, że powoli będę kończyć. Jeszcze kilka rozdziałów i zakończę tą historię.

xoxo