Rozdział 35 "Powrót"

Trzy sekundy do północy… dwie… jedna. Całe niebo rozjaśniło tysiące fajerwerków we wszystkich kolorach tęczy. Ludzie stukali się kieliszkami z szampanem, wódką lub winem, składali sobie życzenia noworoczne, śmiali się i mieli nadzieję na lepszy rok. Co mnie czekało w najbliższych miesiącach?

W zeszłym roku poznałam chłopaka marzeń, z którym posunęłam się dalej niż z którymkolwiek wcześniej, dostałam się na zajęcia tańca z światowej sławy Travisem Mudd’em, zmieniłam swoje życie. To był dobry czas. Teraz nie jest tak kolorowo.

Świadczył o tym fakt, że sylwestra spędzałam samotnie. Stałam przy oknie apartamentu Zayna, oglądając pokaz kolorowych fajerwerków, podczas gdy czarnowłosy udał się na imprezę urządzaną przez One Direction. Nie chciał iść, ale ja go namówiłam. Potrzebował pogodzenia się z przyjaciółmi. Ja zostałam, by mu tego nie utrudniać.

            Wraz ze zbliżającym się Nowym Rokiem zrobiłam pewne przemyślenia. I podjęłam decyzję, w której utwierdził mnie mój były chłopak, gdy wysłał mi smsa:

Kocham cię, Megg i żałuję, że nie spędzimy razem sylwestra,

tak jak planowaliśmy. –Harry

To sprawiło, że postanowiłam zakończyć to, co robiłam do tej pory. Oni nie zasługiwali na cierpienie. Ja tak.

Zerknęłam na kawałek papieru, którzy trzymałam w ręku. Poszłam do kuchni i położyłam go na blacie, tam gdzie był dobrze widoczny.

~~Zayn~~

            Gdy zobaczyłem dom, w której spędziłam kilka ostatnich lat, wcale nie poczułem tęsknoty ani żalu. Cieszyłem się, że już tam nie mieszkam. Zdałem sobie sprawę, że budynek kojarzy mi się tylko i wyłącznie z Megg; Z nieosiągalną Megg, wtedy dziewczyną Harry’ego. Kto by pomyślał, że wszystko tak się zmieni.

            Otworzył mi Liam, z szerokim uśmiechem na ustach.

-No kopę lat, stary! –zgarnął mnie do siebie i poklepał po plecach.

-Siema, w porządku? –wszedłem do środka, czując charakterystyczny zapach tego domu.

Reszta zespołu krzątała się po salonie, przesuwając meble i nastrajając sprzęt. Niall musiał znieść z góry ogromne wieże, które swego czasu służyły mu do tanecznych ćwiczeń.

-Zayn! –usłyszałem pisk i zobaczyłem pędzącą na mnie Eleanor. Buch! Zderzyła się ze mną, chichocząc jak wariatka. Była już lekko wstawiona.

Roześmiałem się i odwzajemniłem uścisk. Rudowłosa Jessica również została zaproszona. Stała razem z Horanem przy oknie i pomagała przy wyborze muzyki.

Nie zabrakło i Danielle. W chwilę dopadła Liama i odciągnęła go gdzieś w bok. Harry i Louis zajęli z kolei miejsce przy barze. Zdaje się, że to oni byli odpowiedzialni za przygotowanie drinków. Wyprostowałem się i podszedłem do nich. Sam widok Harry’ego działał mi na nerwy. Niby nie powinienem już tak się czuć; W końcu to ja miałem teraz Megg i to Hazza mógł być tylko i wyłącznie na mnie zły. Jednak gdy tak stałem przed nim, miałem ogromną ochotę przywalić mu w twarz. Wydaję mi się, że wciąż uważałem go za zagrożenie. Doskonale wiedziałem, że Megg nadal go kocha i nie zapomniała o nim. Nie miałem stuprocentowej pewności, że do niego nie wróci. Co jeśli byłem tylko jej odskocznią, błędem?

Myśli takie jak te tylko spotęgowały moją nienawiść do Stylesa.

            Zmierzyłem go wzrokiem i kiwnąłem głową na przywitanie. On też nie cieszył się na spotkanie. Louis z kolei był jego najlepszym przyjacielem, a więc trzymał z nim. Było trochę niezręcznie, ale wystarczyło tylko poczekać aż się napijemy.

Podszedłem do Nialla i Jessici, którzy dla odmiany, przywitali mnie bardzo ciepło. To właśnie zawsze lubiłem w blondwłosym koledze; Zawsze był pogodny, uśmiechnięty, nie wtrącał się w sprawy innych. Rozmawiając o błahych sprawach, wybieraliśmy muzykę. Polubiłem jego rudowłosą dziewczynę, była naprawdę w porządku. Nie brakowało jej poczucia humoru, łatwo się z nią rozmawiało.

            W ciągu godziny dołączyło do nas jeszcze parę osób: Josh Devine –perkusista, David Clay –przyjaciel Harry’ego, Kate i Mia –przyjaciółki Eleanor i Miranda –znajoma Danielle. Muzyka grała w najlepsze, a na barze stało mnóstwo kolorowych drinków.

Na obecny moment wystarczyłaby mi butelka wódki, jeśli mam być szczery, ale piłem razem z innymi i wznosiłem toasty, z czasem coraz bardziej bezsensowne.

Louis i Eleanor tańczyli na środku salonu tuż obok Nialla i Jessici. Różnica była piorunująca. Nialler z rudzielcem naprawdę potrafili tańczyć. Najwidoczniej zajęcia z Travisem faktycznie przynosiły efekty. Nigdy nie pomyślałbym, że Horan potrafi tak tańczyć. Niezdarni Louis i Eleanor wywoływali salwy śmiechu, jednak nawet przez moment się tym nie przejęli. Należeli do tych par, które mają wszystko głęboko w poważaniu i nie widzą świata po za sobą. Liam i Danielle siedzieli w kącie razem z pozostałymi gośćmi, śmiejąc się w najlepsze. Jedynie Harry był sam, stojąc za barem. Widać było, że jest przybity. Na pewno marzył, by obok niego była teraz Megg. Zaśmiałem się na tą myśl. Ona jest właśnie w moim apartamencie i czeka na mnie. Sorry, Styles.

            Podszedłem do grupki pod ścianą i dołączyłem się do rozmowy. Zostały jeszcze dwie godziny do północy, a w ten sposób czas mijał szybciej.

Byłem już mocno pijany. Obraz wirował mi przed oczami, każda najdrobniejsza rzecz wydawała się niesamowicie zabawna.

-Hej, Zayn! –usłyszałem głos Hazzy. Odwróciłem głowę i uniosłem brwi, widząc że zbliża się w moim kierunku. Najwidoczniej zdecydował przestać nudzić się samemu za barem.

Powitały go wesołe krzyki Kate, Mii, Mirandy, Josha i Davida. Cała reszta musiała udać się do górnych pokoi.

            Harry spojrzał na mnie chłodno.

-Zayn, dlaczego nie zaprosiłeś Perrie? –zapytał, a wszyscy jak na znak spojrzeli na mnie.

-No właśnie stary, co z Perrie? –zawołał Josh, marszcząc brwi. –Szalałeś za nią od kiedy pamiętam!

-To stare dzieje. –odparłem, kręcąc głową.

-Och, rzeczywiście! –roześmiał się sztucznie Hazza. –Zapomniałem, że ją rzuciłeś. Czy to nie tego samego dnia później pocałowałeś moją dziewczynę?

Szukał bójki, teraz byłem tego pewien. Zmierzyłem go wzrokiem, podczas gdy cała reszta zamarła, czekając na mój ruch.

-Myślałem, że już to sobie wyjaśniliśmy. –powiedziałem. –Nie psuj wieczoru, Styles.

-Tak, pocałowałeś ją wtedy. –mówił on dalej, jakby w ogóle nie słyszał moich wcześniejszych słów. –I przez to miała potem jebane wątpliwości!

Teraz już krzyczał. Zaalarmowany David wstał i położył mu rękę na ramieniu. Ten jednak strzepnął ją prawie natychmiast.

-Nienawidzę cię, Zayn. –wycedził, patrząc na mnie z góry. –Zawsze sięgasz po to, co do ciebie nie należy. Ona była moja, skurwysynie. Nie miałeś prawa się do niej dobierać. –wziął głęboki oddech i posłał mi znieważające spojrzenie. –Bardzo dobrze, że się wyprowadziłeś. Teraz już nie zawadzisz między nami. Megg jest moja i nic już z tym nie zrobisz. A jak dowiem się, że próbujesz się z nią skontaktować…

Nie dokończył swojej groźby. Po prostu patrzył na mnie tym irytującym, pewnym siebie spojrzeniem. Mnie z kolei w głowie dźwięczały trzy słowa: „Megg jest moja”.

Poczułem nagły przypływ wściekłości i wstałem, stając z nim na równi. Ludzie wokół nas wstrzymali oddechy. Kątem oka zobaczyłem też, że Louis, Niall, Liam i ich dziewczyny schodzą na dół, kierowani najpewniej hałasem.

-Zdaje się, że trochę już na to za późno. –odparłem spokojnie, nie spuszczając z niego wzroku.

Harry zamrugał, nieco wytrącony z równowagi. Po chwili jednak zmrużył oczy.

-Powiem ci ostatni raz. –powiedział cicho i groźnie. –Zostaw ją w spokoju. Mam teraz szansę odbudować nasz związek i dokładnie tak zrobię. Odezwiesz się do niej chociaż raz, a zabiję cię, rozumiesz?

Nastąpiła cisza. Nawet muzyka umilkła, gdy ostatni utwór z płyty dobiegł końca. Po dłużącej się martwej ciszy, wybuchłem gromkim i wesołym śmiechem.

-Trochę trudno będzie mi się do niej nie odzywać, skoro ze mną mieszka. –odparłem i zaśmiałem się raz jeszcze. –Och, biedny Hazza. Nie powiedziała ci? To musi być dla ciebie szok. Byłeś pewien, że myśli o tobie wieczorami, gdy tymczasem pieprzyła się ze mną.

Zduszone okrzyki Eleanor, Jessici i pozostałych dziewczyn były pierwszą reakcją na moje słowa. Ja z kolei poczułem, że powinienem dodać coś jeszcze.

-Wiedz więc, że Megg wcale nie jest twoja. –patrzyłem bezlitośnie w zaszokowane oczy Harry’ego. –Nie wiem, czy kiedykolwiek była.

            A potem dostałem w twarz, ale wcale nie od Harry’ego, ale od Louisa. Pojawił się nie wiadomo skąd i wymierzył mi z pięści. Poczułem jak pęka mi warga, a gorąca krew skapuje mi po brodzie.

-Wypierdalaj. Stąd. –powiedział przyjaciel Harry’ego, a ja po raz ostatni omiotłem spojrzeniem pomieszczenie.

W tym momencie chyba każda osoba tu obecna mnie nienawidziła. Ruszyłem do wyjścia. Nikt nie próbował mnie zatrzymać.

            Świeże powietrze dostało się do moich nozdrzy, oczyszczając myśli. Zataczając się, ruszyłem na przystanek taksówek i wsiadłem do jednej z nich. Całą drogę myślałem o jednym: czy to koniec One Direction? Często bywały między nami kłótnie, ale nigdy na taką skalę. Nie było mowy, by ktokolwiek wybaczył mi coś takiego. Zniszczyłem zespół, zniszczyłem przyjaźnie. Wiedziałem, że powaga całej sprawy dojdzie do mnie dopiero nad ranem, gdy nieco wytrzeźwieję. Teraz po prostu chciałem znaleźć się przy Megg. To ona była powodem tego wszystkiego. Jednego byłem pewien. Warto było. Cokolwiek się stanie, nie żałowałem, że ją poznałem.

            Wysiadłem z taksówki, wcześniej wciskając kierowcy odpowiedni banknot. Szybkim, aczkolwiek niepewnym krokiem doszedłem do hotelu. Miałem szczęście, że nie dopadła mnie żadna chmara fanek.

            Drzwi do apartamentu były otwarte, co mnie nieco zdziwiło.

-Megg? –zawołałem, ale nikt mi nie odpowiedział. Nie było jej tu.

Okrążyłem całe mieszkanie, aż w końcu zobaczyłem coś w kuchni. Na wysokim blacie naprzeciwko okna leżał list. Chwyciłem go i zacząłem czytać:

Zayn,

wróciłam do mojego dawnego mieszkania.

Zdałam sobie sprawę, że przez ostatnie dni zachowywałam się jak najgorsza egoistka.

Myślałam, że mogę wybrać między Tobą a Harrym i sprawy jakoś się potoczą, ale tak nie jest.

Kocham Cię, ale kocham też Harry’ego. I obojętnie z kim bym była, krzywdziłabym tego drugiego.

Dlatego zdecydowałam, że nie będę z żadnym z Was.

Tworzyliście grupę wspaniałych przyjaciół, dopóki ja się nie pojawiłam.
Przepraszam, że to zepsułam. Mam nadzieję, że wciąż jest szansa, byście to odbudowali.

Megg

Zgniotłem papier i rzuciłem go przed siebie. Miałem ochotę wrzeszczeć, rozwalić cały apartament. Spróbowałem dodzwonić się do Megg, ale oczywiście wyłączyła komórkę.

Spełniły się moje najgorsze obawy. Ona wciąż czuła coś do Harry’ego. Oczywiście byłbym głupi, gdybym oczekiwał czegoś innego. Miałem po prostu nadzieję, że z upływem czasu o nim zapomni.

            Zrezygnowany wyjrzałem przez okno apartamentu. Dzisiejszej nocy straciłem zespół, przyjaciół i dziewczynę, która prawdopodobnie nigdy nie była moja.

~~Megg~~

            Mały, ciasny pokoik, który tak dobrze znałam, wlał nieco ciepła do mojego serca. Dopiero tutaj mogłam się porządnie wypłakać i w końcu uspokoić. Wzięłam gorący prysznic i rozluźniłam napięte mięśnie. I pomimo tego, że czułam się osamotniona jak jeszcze nigdy w życiu, wiedziałam, że zrobiłam dobrze.

Wychodząc, owinęłam się ciasno ręcznikiem i zmyłam makijaż. Jedyne czego teraz potrzebowałam, to ciepła piżama i puchata kołdra.

            Podeszłam do szafy i wygrzebałam ubranie. Odwróciłam się i zamarłam z pół kroku. Krzyk uwiązł mi w gardle. Ktoś siedział na moim łóżku.

-Megg. –odezwała się osoba, wstając.

Światło padło na twarz chłopaka, a ja rozluźniłam się w pierwszej chwili. To tylko Harry. Zaraz. Co?

Natychmiast się napięłam, cofając o krok.

-Co ty tu robisz? –wykrztusiłam, przyciskając ręcznik mocniej do mojego ciała. Było mi zimno, co tylko potęgowała sytuacja, w której się znalazłam.

-Zayn powiedział, że z nim mieszkasz. –odparł, a w jego oczach ujrzałam ból. –Chciałem się upewnić, czy to prawda. Cieszy mnie, że jednak kłamał.

-Nie, Harry. –spuściłam wzrok. –On nie kłamał. Wróciłam z jego apartamentu kilka godzin temu razem z wszystkimi moimi rzeczami.

Chłopak otworzył usta, chcąc zadać pytanie, ale zaraz je zamknął. Był zdezorientowany, jeszcze bardziej pewnie po sylwestrowym alkoholu, który wypił.

Westchnęłam i spojrzałam na niego smutno.

-Zasługujesz na prawdę. –powiedziałam. –A więc oto i ona. –zagryzłam mocno wargę. -Po moim powrocie z Polski… pojechałam prosto do Zayna. Spędziłam z nim noc, potem kolejną, a potem następną. Praktycznie mieszkałam u niego przez jakiś czas. Dopiero dzisiaj zdecydowałam, że…

-Poczekaj chwilę. –przerwał mi Harry, patrząc na mnie zaszokowany. –A więc Zayn mówił prawdę? Spałaś z nim?

-Tak. –wyszeptałam, czując się tak głupio, jak jeszcze nigdy. -Wiem, że powinnam była ci powiedzieć.

-Dlaczego więc tego nie zrobiłaś? –był zły. Znałam go na tyle długo, by wiedzieć, że zaraz zacznie krzyczeć.

-Bo… nie chciałam cię zranić. –ciszej powiedzieć tego nie mogłam, ale Harry i tak usłyszał.

-Bo nie chciałaś mnie, kurwa, zranić?! –krzyknął, a moje oczy napełniły się łzami. –Czy ty słyszysz jakie to popieprzone?!

-Przepraszam.

-Mówisz to chociaż szczerze? –Harry spojrzał na mnie z niechęcią. –Nie wydaje mi się.

-Nawet nie wiesz jakie ogromne wyrzuty sumienia miałam jak to się stało. –wyznałam. –Pojechałam do ciebie i chciałam ci wszystko powiedzieć, ale… stchórzyłam. A więc tak, szczerze cię przepraszam.

-Mam w dupie twoje przeprosiny. –oznajmił, znowu podnosząc ton. –Kochałem cię jak głupi! A ty… ty obiecałaś mi, że między tobą a Zaynem do niczego nie dojdzie!

-Wiem. –przestąpiłam z nogi na nogę. Czułam się zażenowana, że podczas tak wielkiej kłótni jestem jedynie w cienkim, białym ręczniku. –I mogę ci powiedzieć, że niczego nie planowałam. Wyszło samo z siebie. Musisz zrozumieć, że ja nie jestem przyzwyczajona, żeby dwie osoby naraz były mną zainteresowane. Nie wiedziałam co robić…

-A do cholery z tobą, Megg! –podszedł bliżej, piorunując mnie wzrokiem. –Nie zgrywaj takiego niewiniątka! Pytanie było proste: ja lub on. Nie wmawiaj mi, że to takie trudne!

-A żebyś wiedział, że jest! –łzy zaczęły spływać mi po policzkach. –Nigdy nie kochałeś dwóch osób naraz? Bo ja jestem teraz właśnie w takiej sytuacji! Kocham was obu i nawet nie wiesz jak mi z tym, kurwa, źle!

Cieszyłam się, że Damian głośno spędza sylwestra ze znajomymi i, że nie słyszy naszej kłótni. Gdyby nie to, już dawno pojawiłby się w drzwiach.

-Może i kochasz nas obu, ale być możesz tylko z jednym z nas. –odparł przerażająco spokojnie.

Rozchyliłam usta, zaszokowana jego słowami. Czy on właśnie…?

-Harry. –wyszeptałam, marszcząc brwi. –Czy ty mi mówisz, że byłbyś w stanie wybaczyć mi i na nowo się ze mną związać?

Zapadła pełna napięcia cisza. Słyszałam jedynie głośne bicie mojego własnego serca.

-Nie wiem. –chłopak westchnął i odwrócił wzrok. –Wiem jedynie, że nadal cię kocham. Nienawidzę tego co zrobiłaś, ale wciąż…

Głos mu się załamał, a ja zamknęłam oczy, nie będąc w stanie dłużej go oglądać tak mocno cierpiącego. Co ja mu zrobiłam? Dlaczego? Jak mogłam być taka nieczuła? Nie mogę mu zrobić tego ponownie. Nie mogę.

-To i tak bez znaczenia. –powiedziałam, pociągając nosem i otwierając oczy. –Podjęłam dzisiaj decyzję. Nie będę ani z tobą, ani z Zaynem. Mam zamiar skupić się na tańcu i zwykłej rutynie. Ostatnie czego chciałam, to skłócić najpopularniejszy, najbardziej zgrany zespół na świecie. Zapomnijcie o mnie i pogódźcie się. Być może wasza wspólna nienawiść do mnie pozwoli wam na nowo się zaprzyjaźnić.

-Megg… -chłopak patrzył na mnie swoim zielonym spojrzeniem, nie mogąc uwierzyć w to co słyszy.

-Tak będzie najlepiej. –z całej siły starałam się, by mój głos nie zadrżał. –W ten sposób nie zranię więcej żadnego z was. A teraz idź już, proszę.

Harry bez słowa podszedł do mnie i wziął w ramiona. Czułam jego lekki oddech na mojej szyi. Zadrżałam, a on wtedy puścił mnie i postawił na ziemi.

-To jeszcze nie koniec, Megg. –powiedział, intensywnie się we mnie wpatrując.

Potem obrócił się na pięcie i wyszedł, już nie oglądając się za siebie.

***

 Siemka!

Pisałam ten rozdział chyba z trzy razy, nie wiedząc do końca co chcę napisać, ale w końcu udało się ;)

Mam nadzieję, że was nie zawiodłam.

Dziękuję za komentarze i zwiększającą się liczbę członków ;D Nic nie cieszy bardziej!

Musicie wiedzieć, że nie będę w stanie dodawać rozdziałów szybciej, bo szkoła mi na to zwyczajnie nie pozwala. W weekendy tez nie zawsze jest czas, dlatego proszę o cierpliwość i wyrozumiałość.

Bądźcie jednak pewni, że nie przestanę tutaj pisać, mam zamiar doprowadzić tą historię do końca :)

No i tradycyjnie proszę was o opinie!

xoxo