Rozdział 42 "Cena"

Zayna nie było w swoim hotelu, co jednak jakoś specjalnie mnie nie zdziwiło. Wiedziałam, że znalezienie go nie będzie łatwym zadaniem. Po tym, jak przeszukałam wszystkie miejsca, w których spodziewałabym się go znaleźć, postanowiłam zadzwonić do Perrie. Być może ona wiedziała, gdzie może być. Może był z nią.

-Halo? –zaśpiewała była dziewczyna Zayna po drugiej stronie telefonu.

-Hej, Perrie. Tu Megg. –powiedziałam wolno, niepewna jej reakcji. Nienawidziła mnie, czemu się nie dziwiłam; W końcu odbiłam jej chłopaka. –Proszę, nie rozłączaj się.

-Czego chcesz? –wycedziła, a ja mogłam usłyszeć jak bardzo jest na mnie zła.

-Nie wiesz może, gdzie jest Zayn? –zapytałam, zagryzając nerwowo wargę.

-Żartujesz? –Perrie roześmiała się bez krzty wesołości. –Naprawdę masz tupet, dzwoniąc z tą sprawą do mnie. Dlaczego miałabym ci powiedzieć, gdzie jest?

-Bo myślę, że Zayn ma kłopoty. –odparłam cicho.

-Dlaczego tak sądzisz?

-Po prostu to wiem. –westchnęłam. –Perrie, to nie czas na nasze kłótnie. Teraz najważniejsze jest to, bym go znalazła i przemówiła mu do rozumu. Błagam, jeśli masz pomysł, gdzie może być, powiedz mi.

W słuchawce zapadła cisza. Wiedziałam, że Perrie najchętniej wyzwałaby mnie od najgorszych, a potem rozłączyła się, ale tak samo jak mnie, zależało jej na czarnowłosym.

-Wiem, gdzie jest. –powiedziała. –Jest takie miejsce, gdzie zawsze ucieka, gdy… nie wszystko idzie po jego myśli, łagodnie mówiąc. Sama bym tam poszła, ale jak się domyślam, to znowu ma wszystko związek z tobą. –wściekłość w głosie dziewczyny była aż nadto słyszalna. –Wiedz, że pomagam ci tylko ze względu na niego.

-Wiem. I dziękuję ci za to.

-Jest w klubie Underground, na samym końcu Londynu. To kompletna dziura, bardzo tam niebezpiecznie. Chodzą tam ludzie, którzy nie mają nic do stracenia.

-Okej, złapię taksówkę.

-I, Megg… -dodała jeszcze Perrie. –Sam fakt, że Zayn tam poszedł… Cóż, spodziewaj się najgorszego.

Serce boleśnie zacisnęło mi się w piersi. Przełknęłam ślinę i powiedziałam coś na kształt podziękowania i pożegnania. Gdy się rozłączyłam, natychmiast przywołałam taksówkę i podałam adres. Kierowca spojrzał na mnie spod uniesionych brwi, ale nie zadawał pytań. Usiadłam głębiej na tylnim fotelu i zamknęłam oczy.

Co mogłam zastać w klubie Underground? Po co Zayn tam poszedł?

Im bardziej oddalaliśmy się od centrum Londynu, tym bardziej opustoszała i ponura okolica się stawała. Nerwowo przeczesywałam wzrokiem otoczenie; Co jakiś czas pojawiali się mężczyźni w kapturach. W wszechobecnej ciemności było widać jedynie żarzące się końcówki ich papierosów i skrętów.

Taksówka zatrzymała się, a ja zapłaciłam za kurs. Pełna strachu i niepewności, wysiadłam i skupiłam wzrok na czerwonym, mrugającym szyldzie z napisem „Underground”. Do klubu prowadziły strome schody w dół, a przed nimi stał barczysty mężczyzna z surowym spojrzeniem. Podeszłam do niego i uśmiechnęłam się nieporadnie.

-Mogę wejść? –zapytałam, na co spojrzał na mnie z rozbawieniem.

-Idź do domu, dziecko. –powiedział. –Nie znajdziesz tu niczego dla siebie.

-Mój przyjaciel tu jest.

-A więc pewnie nie chce, by ktokolwiek go znalazł.

-Błagam pana, ja muszę tam wejść. –zrobiłam krok do przodu. –To bardzo ważne.

Ochroniarz westchnął i wzruszył ramionami.

-Jak chcesz, bardzo proszę. –odparł. –Ale dobrze ci radzę…

Nie usłyszałam jego rady, bo już byłam w połowie schodów na dół. Głośna, dudniąca muzyka atakowała moją głowę, potężne basy wstrząsały podłogą.

            Weszłam do środka i moim oczom ukazało się ciemne, zadymione pomieszczenie, w którym przebijały się smugi czerwonego światła. Panował tu ogólny hałas; zewsząd dobiegały mnie śmiechy, krzyki i odgłosy, których nie powinno być słychać w ogólnodostępnym, publicznym klubie. Moim oczom ukazała się para, która namiętnie oddawała się sobie w kącie pomieszczenia. Byłam pewna, że spotkałabym jeszcze i osiem takich par, gdybym wytężyła wzrok. Szłam do przodu, mając mocno ograniczone widzenie. Czasem wpadałam na kogoś, czasem ktoś wpadał na mnie, rozlewając mi na bluzkę kufel piwa. Nigdzie nie było ani śladu Zayna. Zaczynałam się robić coraz bardziej niespokojna. Kilka razy ktoś próbował zaciągnąć mnie do tańca, nieraz zostawałam klepnięta w tyłek.

             Po męczących i upokarzających kilku minutach stwierdziłam, że czarnowłosego tutaj nie ma. Wyminęłam sporą grupkę ćpunów, wymachujących igłami w ręku.

Przełknęłam ślinę i skierowałam się do wyjścia. Już miałam wejść na schody, kiedy trzech mężczyzn zastąpiło mi drogę. Byli wysocy, młodzi i łysi. Powieki lekko im opadały, cuchnęło od nich chemią i alkoholem. Wyglądali potężnie i niebezpiecznie.

Przeklęłam się, że przyjechałam tu sama. Co ja sobie w ogóle myślałam?

-Wybierasz się dokądś, ślicznotko? –zapytał jeden z nich, na co pozostała dwójka zarechotała gardłowo.

Moje serce ścisnęło się boleśnie. Gdzie, do cholery, jest Zayn?

~~Perrie~~

            Bębniłam palcami o szklaną powierzchnię blatu coraz głośniej i głośniej. Non stop zagryzałam wargę i marszczyłam brwi. Czułam się podle z tym, co zrobiłam.

Wysłałam Megg do najprawdopodobniej najgorszego i najniebezpieczniejszego miejsca w Anglii. Co było ze mną nie tak? Gdy tylko dowiedziałam się o tym, że odbiła mi Zayna, miałam ochotę ją zabić, dosłownie. Byłam gotowa ją zniszczyć, pozwalałam Danielle pogłębiać moją nienawiść do Megg. To ona wpadła na pomysł wysłania Megg do „Underground”. Zgodziłam się wtedy bez wahania, jednak teraz miałam mieszane uczucia. Serce waliło mi młotem w piersi, nie mogłam skupić się na niczym innym.

            Zayn opowiadał mi o „Underground”; Był tam kilka razy, na początku swojej kariery z One Direction, kiedy nie mógł sobie poradzić z presją związaną ze wciąż narastającą sławą. Mówił, że można tam było spotkać każdego. Tam nie było barier, ludzie chodzili wiecznie naćpani i przypici. Gdy się tam było, czas płynął inaczej. Zayn miał jednak pieniądze i pewne znajomości, więc nigdy nic mu nie zagrażało w „Underground”. Dla Megg z kolei, wizyta tam oznaczała… coś naprawdę niedobrego.

Zaczynało do mnie docierać, że mogę ją naprawdę skrzywdzić. Przez głowę przeszła mi myśl, że gdyby stamtąd nie wróciła... Miałabym jej życie na sumieniu.

            Drgnęłam, gdy metr ode mnie rozdzwonił się telefon. Drżącą ręką sięgnęłam po niego i zerknęłam na wyświetlacz. To była Danielle. Odebrałam, ale nie byłam w stanie się odezwać.

-Edwards, jesteś tam? –zapytała głośno Danielle, głosem bardzo zadowolonym z siebie. –Wszystko załatwione?

Przełknęłam gulę, która nagle pojawiła się w moim gardle.

-Tak. Ale, Danielle… -powiedziałam cicho. –To chyba nie był zbyt dobry pomysł. Megg może stać się poważna krzywda.

-Nie sądzisz, że jej się to należy? –niedowierzanie w głosie Danielle było aż nadto słyszalne.

-Przecież my nie wiemy, na co dokładnie ją naraziłyśmy!

-Ależ wiemy. Naćpani kolesie ją zaczepią, zaciągną do ciemnego, strasznego miejsca i zrobią jej kuku.

-Co? –poczułam, że zbladłam. –Danielle…

-Daj spokój, nie myśl o tym. Zresztą, i tak już za późno. Nie zapominaj, że poderwała twojego chłopaka i przespała się z nim. Zasługuje na wszystko co najgorsze.

Wyobraziłam sobie Megg i Zayna, spotykających się w tajemnicy, idących do łóżka.
To przez nią straciłam najważniejszą osobę w moim życiu. Być może faktycznie należała jej się nauczka?

            Biłam się z własnymi myślami; Słyszałam pisk gotującej się wody w czajniku, ale nie ruszyłam się, by go wyłączyć. Danielle czekała po drugiej stronie telefonu, aż jej odpowiem. Westchnęłam i rozłączyłam się. Nie chciałam z nią rozmawiać. Sam fakt, że nie czuła żadnych wyrzutów sumienia, sprawił, że zaczęłam poważnie zastanawiać się nad jej osobą. Ja przynajmniej czułam się źle z tym co zrobiłam. To już świadczyło o mnie nienajgorzej, czyż nie?

~~Megg~~

            W klubie „Underground” było zdecydowanie zbyt dużo ciemnych, opustoszałych kątów. Zostałam zapędzona w jeden z nich, otoczona przez trzech, niebezpiecznych facetów. Nie miałam możliwości ucieczki i nawet mój protestujący, donośny głos nie sprawił, że ktokolwiek zainteresował się moim położeniem. Ludzie w klubie zdawali się mnie nie zauważać. Może takie sytuacje zdarzały się tutaj niemal codziennie i nikogo nie obchodził los ofiary? Być  może byłam po prostu kolejną, młodą dziewczyną, która miała pożałować, że się tu znalazła.

-Zostawcie mnie. –powiedziałam po raz setny, próbując ich wyminąć.

W odpowiedzi usłyszałam tylko śmiech. Jeden z mężczyzn złapał mnie za tyłek, podczas gdy drugi boleśnie wbił swoje palce w moje ramiona.

Nie miałam drogi ucieczki, nie wiedziałam co robić. Ochrony tutaj nie było, większość ludzi była naćpana i zapewne nie do końca ogarniała otoczenie. Jeszcze nigdy w życiu się tak nie bałam. Telefon mi brutalnie odebrano i roztrzaskano o podłogę, na której walały się pojedyncze strzykawki. Co ja sobie myślałam?

-Zabawimy się, maleńka. –usłyszałam jak przez mgłę. –I nie krzycz, bo to nie ma sensu.

            Chyba nie byłabym nawet w stanie krzyczeć. Moje gardło było kurczowo ściśnięte przez przerażenie i szok. Nie płakałam, pewnie za sprawą adrenaliny. Słowa i śmiechy potężnych facetów ginęły w dudniącej, ryczącej muzyce. Ich ręce zaczęły wędrować po całym moim ciele. Zamknęłam oczy.

***

 Hej ;)

Wiem, że rozdział krótki, ale tylko tyle dałam radę napisać. 

Wstawiłam, bo nie chciałam byście czekali znowu kolejny tydzień.

Teraz szykuje się w szkole względny luz, więc mam nadzieję, że będę mieć więcej czasu na pisanie. 

Mam nadzieję, że wciąż jesteście ze mną. 

xoxo