Rozdział 2.3 "Adrenalina"

            Autobusy, którymi mieliśmy objeżdżać świat, były ogromne. Każdy z nich mógł pomieścić 10 osób, miał po dwie łazienki, a nawet duży salon. Był to istny dom na kółkach.

-Megg! –wykrzyknęła Bee, kiedy mnie zobaczyła. Podbiegła do mnie i objęła w pasie. Szczęście miała wymalowane na twarzy.

-Tak się cieszę, że rodzice zgodzili się, byś pojechała. –powiedziałam, odgarniając kosmyk jej blond włosów za ucho.

-Nie było łatwo. –odparła dziewczyna. –Moja siostra prawdopodobnie znienawidziła mnie do końca życia.

-Przejdzie jej. Może zaprosisz ją na któryś z koncertów i zapoznasz z nami?

-Świetny pomysł. –rozpromieniła się Bee. Kurczowo trzymała swoją walizkę i zarumieniona rozglądała się wokół siebie. –Wiesz w którym autobusie jedziemy?

-Nie mam pojęcia. –wzruszyłam ramionami. –Chyba za chwilę będziemy się rozdzielać.

            Byli już prawie wszyscy. Zayn stał obok Liama i rozmawiali, śmiejąc się w najlepsze. Zayn zachowywał się, jakby wczorajsze zajście nie miało miejsca, co przyjęłam z ulgą. Postanowiliśmy w końcu, że od dzisiaj zaczynamy od nowa. Harry stał obok Chloe, trzymając ją za rękę. Dziewczyna ubrała letnią sukienkę i sandałki. Musiałam przyznać, że wyglądała bardzo dobrze. Jej nogi pięły się do nieba. Jessica zaplotła dzisiaj swoje długie, rude włosy w luźny warkocz. Gdy napotkała mój wzrok, mrugnęła do mnie. Zauważyłam też Eleanor. Ona zawsze była dla mnie miła, a tym razem unikała mojego wzroku. Nie przywitała się, zachowywała się, jakbym nie istniała.

Podeszliśmy wszyscy do siebie bliżej i Niall, szeroko uśmiechnięty, zrobił krok do przodu. Klasnął w dłonie i omiótł spojrzeniem nas wszystkich.

-Cieszę się, że jest nas tak dużo. –powiedział. –Missy i Scott każą wszystkim przekazać powodzenia i przeprosić, ale niestety nie wybierają się z nami. Ale nie licząc ich, jesteśmy w pełnym składzie. Jak widzicie, stoją przed wami dwa duże autobusy. Zaraz podzielimy się tak, aby w każdym z nich było mniej więcej tyle samo osób.

-Chcę być z tobą. –szepnęła Bee, trzymając mnie za ramię.

-Bez ciebie nigdzie się nie ruszam. –odparłam, uśmiechając się szeroko.

-W pierwszym autobusie pojadę ja z Jessicą, Harry z Chloe, Louis z Eleanor, Liam i Zayn. W drugim Raven, Jake, James, Eric, Maya, Alex, Matt, Megg i Bee. W każdym autobusie jest po dziesięć miejsc, także w razie problemów, zapraszamy dwie osoby do nas. Albo ktoś od nas przyjdzie do was. Nawet przy maksymalnym zapełnieniu pojazdów nie da się odczuć, że jest za ciasno. Wiadomo, że nie jest to dom, ale z pewnością będziecie mile zaskoczeni. Dobra, nie będę przeciągał tego dłużej. Wchodźcie i rozpakujcie się!

            Jak na dźwięk gwizdka, z uśmiechami na twarzach rzuciliśmy się do wejścia. Autobusy rzeczywiście były ogromne. Zarówno z zewnątrz, jak i w środku. Szybko wybraliśmy swoje łóżka i upchaliśmy walizki w odpowiednie miejsca, uprzednio się rozpakowując. Nie było nadmiaru wolnej przestrzeni, ale wystarczyło. Były cztery większe pomieszczenia, w których mieściły się duże łóżka. Reszta miejsc do spania mieściła się w tak zwanych „półkach”, wydrążonych miejscach w ścianach. Aby było sprawiedliwie, ustaliliśmy kolejkę, według której będziemy zmieniać się sypialniami. Każdy chciał chociaż raz na jakiś czas spać w wygodnym, dużym łóżku. Byłam pod wrażeniem całości i chcąc nie chcąc, robiłam się coraz bardziej podekscytowana.

-Chodźmy zobaczyć do drugiego autobusu! –zawołała Maya i wybiegła na zewnątrz, a za nią pognała reszta.

Poszłam i ja. Pojazd chłopaków z zespołu nie różnił się niczym od naszego. Wszystkie pary, czyli Niall z Jessicą, Louis z Eleanor i Harry z Chloe, zajęli duże sypialnie, podczas gdy Zayn i Liam byli w trakcie kłótni o pozostałą, czwartą sypialnię.

-Zmieniajcie się. –powiedziałam, podchodząc do nich. –Właśnie tak my rozwiązaliśmy problem.

Czarnowłosy spojrzał na mnie i zamarł. Jego źrenice się rozszerzyły, usta rozchyliły. Rzuciłam mu ostrzegawcze spojrzenie, które mówiło „pamiętaj, zaczynamy od nowa”.

-Zmieniać się? –zapytał w końcu Zayn, odzyskując panowanie.

-Dokładnie. –uśmiechnęłam się. –Tydzień ty, tydzień Liam.

-Megg! –usłyszałam wołanie Jessici, więc odwróciłam się i podeszłam do dziewczyny.

Objęła mnie i zrobiła smutną minę.

-Wolałabym mieć cię tutaj. –wyznała. –Ale rozumiem dlaczego wybrałaś tamten autobus. Niall mówił mi, że z tobą gadał.

-Myślę, że byłoby trochę niezręcznie, gdybym tu mieszkała. –powiedziałam. –Ja, Zayn, Harry i Chloe… Nawet myśleć o tym nie chcę.

-No niby tak. –rudowłosa wzruszyła ramionami. –Ale z drugiej strony minęły dwa lata. Ani z Harrym ani z Zaynem nic cię już nie łączy. Poza wspomnieniami oczywiście.

Spuściłam wzrok, czując jak się rumienię. Jess nie wiedziała o incydencie moim i Zayna sprzed tygodnia.

-Po prostu myślę, że im bardziej będziesz ich unikać, tym bardziej będziesz pogarszała sytuację. Dasz w ten sposób do zrozumienia, że coś jest nie tak. Sama wprowadzisz niezręczność. –powiedziała dziewczyna. –Tak z Niallem uważamy.

-Jasne, rozumiem. –odparłam lekko rozdrażniona. –Dzięki, Jess. Zresztą, grubo się pomyliliście jeśli myśleliście, że nie będę was tu non stop odwiedzać.

Jessica kiwnęła głową usatysfakcjonowana i ścisnęła mnie mocniej.

-Chodźcie, dziewczyny! –zawołał Matt, rozkładając na stole karty. –Zagramy!

            Graliśmy wszyscy. Obie grupy taneczne i zespół integrowali się przy wspólnych wybuchach śmiechu i coraz to zmieniających się emocjach.

Siedziałam obok Erica, który atakował mnie non stop różnymi pytaniami. Wciąż nie mógł uwierzyć, że znałam tak znany zespół i nigdy o tym nie powiedziałam. Fakt, że chodziłam z dwoma członkami One Direction sprawił, że Eric czuł się mniej pewny siebie; Widziałam to po jego zachowaniu i wspólnych rozmowach.

Gdyby nie najście One Direction za scenę w Glasgow, prawdopodobnie chłopak by mnie pocałował i kto wie jak sprawy by się potoczyły.

Gdy odpadłam w grze w karty, dołączyłam do Erica i grałam razem z nim. Mój starszy kolega był bardzo dobry. Wygralibyśmy, gdyby nie Liam, który grał z małą Bee, która nie do końca rozumiała zasad gry. Liam Payne był nie do pokonania; Dwa lata temu ogrywał mnie za każdym razem. Dzisiaj zrobił to z taką samą łatwością.

            Wieczorem wyjechaliśmy z Glasgow. Jechaliśmy do Irlandii, Dublina. Tam One Direction grali koncert, ale jeszcze bez nas. Mieliśmy miesiąc na treningi, zanim dołączymy do zespołu. W Dublinie czekały na nas duże sale, w których mieliśmy ćwiczyć i wymyślać układy.

Droga była przyjemna, jechaliśmy głównie przez autostrady. Miałam obawy co do całego tego przedsięwzięcia, jednak już pierwszego dnia wszystkie się rozwiały.

            Minął miesiąc, podczas którego wszyscy ciężko trenowaliśmy. Układy były skomplikowane, a w dodatku musieliśmy wszystko to połączyć z One Direction. Zabawnym momentem było, jak uczyliśmy Louisa, Liama, Harry’ego i Zayna krótkiego tańca; O ile śpiewać potrafili świetnie, ruchów nie mieli.

Bee chyba spodobał się Liam; Była wszędzie tam, gdzie on. Szybko się zresztą zaprzyjaźnili, a chłopak często się przy niej uśmiechał.

Z Zaynem atmosfera w końcu się oczyściła, chociaż trwało to dość długo. Teraz potrafiliśmy już normalnie rozmawiać i nawet śmiać się z głupich żartów.

-Cholera, Zayn. –roześmiałam się, gdy po raz kolejny pomylił kroki. –Zaczynasz od prawej nogi. Ile razy mam ci to powtarzać? Wiesz, gdzie jest prawa strona?

Czarnowłosy, zmęczony już i zirytowany, chwycił mnie wpół i przerzucił sobie na plecy. Krzyknęłam i zaczęłam się wierzgać, ale on nic sobie z tego nie robił i po chwili bezceremonialnie wyniósł mnie z sali treningowej. Sam wrócił, a mnie zostawił za drzwiami, które zakluczył.

Stałam tam, trzęsąc się ze śmiechu, dopóki nie przyszedł Louis i nie wpuścił mnie do środka. Zayn, widząc to, natychmiast schował się za jedną z kolumn.

            Treningi nie należały do najlżejszych, ale za każdym razem jakoś potrafiliśmy z wszystkiego się śmiać i sprawiać, że było znośnie.

Byłoby świetnie, gdyby nie Chloe i Eleanor, które nie tańczyły, a jednak przychodziły na treningi z shake’ami ze Starbucksa i głośno komentowały nasze postępy i śmiały się, gdy coś nam nie wychodziło.

Harry robił sobie przerwy zdecydowanie zbyt często i leciał do swojej dziewczyny, żeby przez kilkanaście następnych minut chichotać i szeptać w najbardziej irytujący sposób.

Jeśli chodzi o Eleanor, dziewczyna nie odzywała się do mnie słowem. Dopiero, gdy pewnego dnia podeszłam do niej i zapytałam, czy wszystko w porządku, odpowiedziała, że „byłoby lepiej, gdyby ciebie tu nie było”. Od tamtej pory unikała mnie jeszcze bardziej i nie miałam szansy, by z nią dłużej porozmawiać.

            Co jakiś czas dzwoniła do mnie Mikaela, moja współlokatorka z Newcastle. Udało jej się dostać wymarzoną pracę i teraz jeździła po całym świecie robiąc sesje zdjęciowe. Istniała duża możliwość, że podczas mojego tourne i jej sesji wpadniemy na siebie, na co bardzo się cieszyłyśmy.

-I poznałam świetną dziewczynę. –dodała, podczas jednej z naszych rozmów. –Nie jestem pewna, ale ja też jej się chyba podobam.

Nigdy nie rozmawiałyśmy o preferencjach Mikaeli. Zawsze zakładałam, że dziewczyna jest po prostu zbyt zapracowana, by myśleć o kimś dla siebie.

-Kurczę, to świetnie! –powiedziałam, maskując zaskoczenie. –Trzymam za was kciuki.

Nie przeszkadzało mi, że moja współlokatorka woli płeć piękną, ale musiała minąć chwila, zanim to przyswoiłam.

            Obydwie grupy taneczne bardzo się polubiły. Matt i James dogadywali się tak świetnie, że aż można im było zazdrościć. Bee strasznie polubiła Jessicę, na co bardzo się ucieszyłam, bo teraz mogłybyśmy spędzać czas we trójkę. Bez wątpienia moimi najbliższymi przyjaciółkami tutaj były właśnie one. Chudy, niezręczny Alex i Eric zbliżyli się do Jake’a, który, choć ślepo zapatrzony w Raven, spędzał z nimi dużo czasu.

Maya była osobą bardzo otwartą i starała się z każdym posiedzieć choć trochę. Gdy na zajęciach powstawał jakiś konflikt, dziewczyna zawsze potrafiła go rozwiązać.

            Było dobrze, lepiej niż myślałam; Byłam w stanie nawet znieść irytująco do mnie przyjazną, blondwłosą dziewczynę Harry’ego - Chloe i ignorującą mnie Eleanor.

To, z czym jednak nie mogłam się pogodzić, było to jak sprawy miały się między mną a Harrym. Wisiała między nami ogromna niezręczność i uraza. Rozmawialiśmy kilka razy i niby było w porządku, jednak ja czułam, że coś jest nie tak. Rzucał „cześć” rano, w dzień potrafił powiedzieć mi jedynie kilka pustych słów, ale bez żadnego uśmiechu, a wieczorem mówił przez plecy „na razie”, a to i tak nie zawsze.

Chciałam to jakoś naprawić, sprawić by było lepiej, ale nie miałam za dużego pola do popisu. Harry zawsze był z Chloe, a jeśli nie, to otaczał go zespół. Nie mogłam go złapać, jak był sam, a nawet jeśli by mi się udało, nie mogłam przecież tak ni stąd ni zowąd wysunąć tak ciężki temat. Chłopak zresztą dawał swoją postawą do zrozumienia, że ja i on to daleka przeszłość i on teraz ma inne rzeczy na głowie.

            Podróżowaliśmy autobusami, ale w Dublinie, jako że zostaliśmy tam dłużej, mieszkaliśmy w pokojach hotelowych. Ja zajmowałam pokój z Bee.

Siedziałam właśnie w swoim pokoju, słuchając dość depresyjnej muzyki, kiedy do środka wszedł Eric. Zobaczył mnie, podszedł i wyciągnął mi słuchawki z uszu.

-Hej! –zaprotestowałam.

-Idziemy na spacer. –powiedział władczym tonem. –Ubieraj buty i lecimy.

Z trudem zwlekłam się z łóżka, ubrałam nieco cieplej i założyłam jesienne kozaczki.

Eric ubrał czarną, skórzaną kurtkę, która w przeciwieństwie do kurtki Zayna, nie niosła za sobą woni papierosów. Blondyn zawsze pachniał czystością i orzeźwiającą nutą, w której dało się wyczuć bazylię i werbenę.

Wziął mnie za rękę i nie puszczał, nawet gdy znaleźliśmy się już na zewnątrz.

-Gdzie idziemy? –zapytałam.

-Niespodzianka. –odparł tajemniczo.

Szliśmy więc przed siebie, aż w końcu zatrzymaliśmy się przed wesołym miasteczkiem, które było już zamknięte i ciemne.

-Mam nadzieje, że umiesz się wspinać. –powiedział, po czym podszedł do płotu i zaczął na niego wchodzić. Z łatwością przeszedł na drugą stronę.

Parsknęłam śmiechem po czym zrobiłam to samo. W dzieciństwie non stop gdzieś się wspinałam, więc nie miałam z tym żadnej trudności.

Zeskoczyłam zgrabnie na ziemię i rozejrzałam się. Było ciemno, ale blask księżyca oświetlał nawet najmniejszą nierówność na drodze. Nieczynne, opustoszałe atrakcje tworzyły wyjątkowy klimat. Na moją skórę wstąpiła gęsia skórka. Gdybym przyszła tu świeżo po obejrzeniu horroru, prawdopodobnie długo bym nie wytrzymała.

            Eric zaprowadził mnie na jedną z wyższych atrakcji, na którą musieliśmy się wspiąć. Było przy tym sporo śmiechu, ale w końcu udało nam się dostać do wagonika, z którego widok był na prawie całe miasto.

-Podoba ci się? –zapytał blondyn, z napięciem czekając na moją reakcję.

-Bardzo. –uśmiechnęłam się. –Nie mam pojęcia jak na to wpadłeś.

-Pomyślałem o tym, jak tylko zobaczyłam to miasteczko. Tak blisko naszego hotelu… aż się prosiło. –odparł, patrząc na mnie z ukosa. –Oczywiście najpierw musiałem kilka razy tu przyjść i dokładnie sprawdzić, czy nie ma aby kamer lub alarmu.

-Jestem ci wdzięczna, że mnie tu zabrałeś. –rozparłam się wygodnie w ławeczce zawieszonej w powietrzu. –Potrzebowałam tego.

-Zbyt dużo trenujemy. –oświadczył Eric. –Mówiłem dzisiaj to Niallowi i przyznał mi rację. Niedługo robimy jakieś wolne i wszyscy razem gdzieś wychodzimy.

-No i to mi się podoba! –ucieszyłam się. –Jeszcze jeden trening, a Zayn chyba własnoręcznie by mnie zabił.

-Zayn… -chłopak powiedział wolno. –Zdajecie się świetnie dogadywać.

-Zawsze tak było. –powiedziałam zgodnie z prawdą.

-Chcesz do niego wrócić?

-Co? –wytrzeszczyłam na niego oczy. –Nie! Skąd ten pomysł?

-Byliście kiedyś razem, czyż nie? Pokłóciliście się, teraz pogodziliście i znowu wszystko jest dobrze między wami. Co więc stoi na przeszkodzie? –zrobił pauzę. –Harry?

Spojrzałam na Erica wściekła.

-Kto ci powiedział? –zapytałam.

-Wieści szybko się rozchodzą. –odparł wymijająco.

-Ja, Zayn i Harry to zamknięty rozdział. –powiedziałam, starając się zachować spokój.

-Tak tylko zapytałem. –Eric zrobił przepraszającą minę. –Wybacz.

Westchnęłam głęboko i uśmiechnęłam się, dając znać, że nie mam mu tego za złe.

-Wiesz, Megg… -zaczął, poprawiając się na ławce tak, aby siedzieć przodem do mnie. –Nigdy nie rozmawialiśmy o tym, co się prawie stało za sceną wtedy, w Glasgow.

Nawiązywał do naszego pocałunku, który nie doszedł do skutku przez Zayna, który pojawił się znikąd.

Spojrzałam na niego. Eric był naprawdę przystojny. Blond włosy pozostawiał w nieładzie, niebieskozielone oczy miał wiecznie lekko zmrużone, jakby wszędzie go raziło słońce, a gdy się śmiał, prawie całe je zamykał. Miał kreski pod oczami, które nie znikały nawet gdy się wysypiał. Był wysoki i szczupły. Ale to co najbardziej mi się w nim podobało, był jego głos i to, jak mówił; Nisko, cicho i wolno, tonem kogoś, kto szuka  kłopotów. Strasznie przypominał mi jednego z moich ulubionych aktorów: Dane’a Dehaana.

-Masz rację. –odparłam. –Myślę, że teraz jest dobry czas na rozmowę.

-Bardzo żałowałem, że nam wtedy przerwano. –powiedział tak nieśmiało, że aż poczułam ciepło rozlewające się w moim sercu.

-Eric… -wzięłam głęboki oddech, patrząc wszędzie byle nie na niego. –Strasznie cię lubię i myślę, że o tym wiesz. I gdyby okoliczności były nieco inne, to może…

-O nie. –chłopak jęknął i podniósł rękę, jakby chciał mnie zatrzymać. –Dajesz mi kosza. Nie kończ. Rozumiem. Szkoda, ale spróbuję postawić się w twojej sytuacji i nie będę naciskał. Harry, Zayn… to o dwóch konkurentów za dużo.

-Harry i Zayn nie są…

-Oboje wiemy, że są. –blondyn mówił spokojnie, choć w jego oczach czaiła się iskierka złości i rozczarowania. –Widzę jak na nich patrzysz. I rozumiem to, któryś z nich był w końcu twoją pierwszą miłością, co nie?

-Tak, ale…

-Coś takiego w powietrzu nie sprzyja nowym romansom. –Eric roześmiał się gorzko. –Nieważne, skończmy temat. Jak myślisz, gdzie powinniśmy wyjść w ten wieczór, gdy będziemy wszyscy razem?

            Było tak, jakby chłopak w ogóle nie poruszył tamtej kwestii. Siedzieliśmy i śmialiśmy się, a Eric zdawał się być wyluzowany jak zawsze.

Nie wiem ile czasu upłynęło, ale wystarczająco dużo, by na dworze zrobiło się dość chłodno. Zesztywniali zgodziliśmy się, że czas już wracać. Ostrożnie zaczęliśmy więc schodzić z wagonika i wysokiej konstrukcji.

            I wtem rozległ się rozdzierający noc, głośny alarm, przez który puściłam trzymaną przeze mnie metalową część i spadłam w dół, na ziemię, prosto na plecy.

Na moment straciłam dech, ale na szczęście upadek nie nastąpił z dużej wysokości, więc szybko doszłam do siebie i podniosłam się, kiedy Eric zeskoczył obok mnie, chcąc podać mi rękę.

-Nic mi nie jest. –wysapałam, po czym chwytając się za ręce, zaczęliśmy uciekać. –Mówiłeś, że nie ma tu alarmów.

-Bo tak myślałem. –odparł.

Dobiegliśmy ogrodzenia, na które natychmiast wskoczyliśmy i pokonaliśmy je w ekspresowym tempie. Usłyszeliśmy jakieś krzyki dochodzące z oddali.

Eric zaklął i pociągnął mnie, biegnąc jeszcze szybciej. Serce tłukło mi się w piersiach w niesamowitym tempie, adrenalina krążyła w żyłach.

Zwolniliśmy dopiero, gdy znaleźliśmy się przed hotelem. Usiedliśmy na ławce, ostrożnie rozglądając się wkoło. Wyglądało na to, że udało nam się uciec i uniknąć konsekwencji.

Roześmiałam się i Eric mimowolnie do mnie dołączył. Nie mogliśmy przestać, czując jak napięcie nas opuszcza. Gdy już się uspokoiliśmy, a serca biły nam normalnym rytmem, podnieśliśmy się i weszliśmy do hotelu, starając się być cicho. Zegary wskazywały na trzecią w nocy, wszyscy już głęboko spali.

-Dziękuję za dzisiaj. –powiedziałam szeptem, gdy chłopak odprowadził mnie pod drzwi mojego pokoju. –Było naprawdę fajnie.

Uśmiechnęłam się szeroko, na co blondyn odpowiedział mi tym samym.

-Zawsze do usług. Dobranoc, Megg.

Odprowadziłam go chwilę wzrokiem, po czym na palcach weszłam do pokoju i zamknęłam za sobą drzwi. Bee już smacznie spała; Ciekawa byłam o której wróciła od Liama. Zanotowałam w myślach, aby porozmawiać z nim w najbliższym czasie i dowiedzieć się jaki jest jego stosunek do małej Bee. To, że on się jej podoba, wiedziałam, ale czy było to odwzajemnione? Nie chciałam, aby dziewczyna została zraniona, zwłaszcza, że wiedziałam jaki Liam potrafi być ostrożny i zdystansowany jeśli chodzi o uczucia.

            Przebrałam się w coś wygodnego i wczołgałam pod kołdrę. Dziwnie było spać, kiedy otoczenie nie kołysało się lekko i nie słyszało się warkotu silnika autobusu. Adrenalina całkiem mi spadła i poczułam ogarniające mnie zmęczenie. Zasnęłam z uśmiechem na ustach.

 ***

 Minęło prawie 1.5 roku od ostatniego rozdziału, wiem.

Skłamałabym, gdybym napisała, że nie miałam czasu, bo miałam. Po prostu brak mi było weny i chęci, miałam wrażenie że pomysł się wypalił.

Jednak kilka dni temu coś się zmieniło, zatęskniłam za opowiadaniem i zaczęłam pisać, wymyślać, tworzyć. Nie gwarantuję, że będę teraz dodawać rozdziały codziennie, ale na pewno w najbliższym czasie będę dużo pisać, zobaczymy na ile wystarczy.

Nie mam pojęcia czy nadal jesteście, ile z Was czeka i wypatruje, śledzi.

Rozumiem, że mogliście już dać spokój, po takim czasie bym się nie zdziwiła.

Dziękuję za komentarze i mam nadzieję, że chociaż kilku z Was co jakiś czas tutaj zagląda i się ucieszy z nowych rozdziałów.

Jak zawsze zachęcam do czytania i komentowania, zwłaszcza pod tym rozdziałem; Fajnie byłoby zobaczyć ilu czytelników zostało.

Serdecznie zapraszam też nowych gości do lektury, wszystkie rozdziały są dla Was dostępne, niczego nie usuwam.

Do zobaczenia w następnym rozdziale!