Rozdział 31 "Przeprowadzka"

            Mijały dni; Dni pełne niezręczności i napięcia. Niby wszystko zostało wyjaśnione, jednak ja wiedziałam, że już nigdy nie będzie tak jak było. Z Zaynem praktycznie w ogóle nie rozmawiałam, nie mówiąc o wychodzeniu razem na papierosa. Te czasy bezpowrotnie minęły. Harry starał się jak najczęściej spędzać ze mną czas po za domem, z dala od czarnowłosego. I choć podobało mi się, że zabierał mnie do restauracji, że chodziliśmy do parku na długie spacery i, że robiliśmy różne ciekawe rzeczy, brakowało mi dawnego rozkładu dnia.

            Siedziałam właśnie na brzegu łóżka, wsadzając do torebki wszystkie niezbędne rzeczy do długiego spaceru po ulicach Londynu. Harry był w łazience, starając doprowadzić do porządku swoje włosy.

Wsadziłam komórkę do kieszeni, po czym weszłam do łazienki i objęłam Harry’ego od tyłu. Oparłam głowę na jego plecach, wzdychając.

-Co jest? –zapytał, obracając się przodem do mnie.

-Nic. –odparłam, uśmiechając się lekko.

-Nie chcesz iść na spacer?

-Chcę. To tylko…

-Co takiego?

Westchnęłam i spojrzałam na niego smutno.

-Mam wrażenie, że mi nie ufasz. –wyznałam. –Co chwila gdzieś mnie zabierasz, nie pozwalasz spędzać czasu z chłopakami… Przecież wiesz, że między mną a Zaynem wszystko skończone. To była chwila słabości, która więcej się nie powtórzy.

-Wiem o tym, Megg. –odparł chłopak po chwili. –Zwłaszcza, że Zayn się wyprowadza.

-Co? –zapytałam, parskając śmiechem, jakbym usłyszała najzabawniejszą rzecz pod słońcem.

-Wynajął apartament w centrum Londynu. –wyjaśnił Harry, patrząc na mnie uważnie.

Poczułam się, jakby ktoś uderzył mnie w brzuch. Nie wyobrażałam sobie tego domu bez Zayna. Skrycie miałam nadzieję, że niedługo się pogodzimy i znowu będzie wszystko dobrze.

-Coś nie tak? –zapytał Harry, a ja przywołałam na twarz uśmiech, żeby nie zdradzić swoich emocji.

-Wszystko w porządku. –zapewniłam. –Po prostu się zdziwiłam. Zayn nic mi nie mówił.

Dlaczego miałby? W tej chwili pewnie mnie nienawidził; Wyznał mi miłość, a ja go odtrąciłam, wróciłam do Harry’ego. Mogłam jedynie sobie wyobrazić jak się czuje, gdy mnie widzi.

            Wróciłam do pokoju, chwyciłam torebkę i zarzuciłam ją na ramię.

-Pójdę ubrać kurtkę. –oznajmiłam. –Poczekam na dole.

Wyszłam na korytarz i szybkim krokiem zeszłam na dół. Na kanapie spał Liam, z gamepadem w ręku. Podeszłam do konsoli, zapisałam grę i wyłączyłam ją. Potem wzięłam koc i okryłam nim chłopaka.

Westchnęłam i rozejrzałam się po salonie, a także zerknęłam na taras. Miałam nadzieję, że znajdę tu gdzieś czarnowłosego. Niestety, nie było go. Wyjęłam więc komórkę i napisałam do niego krótkiego smsa:

Gdzie jesteś?

I choć czekałam na jego odpowiedź, nie doczekałam się.

Wkrótce dołączył do mnie Harry, więc nie mogłam zrobić nic innego, jak wyjść na zewnątrz. Spletliśmy dłonie i zaczęliśmy iść przed siebie. Chłopak wciągnął mnie w rozmowę, odciągając myśli od Zayna.

            Dzień minął szybko. Ani się obejrzałam, a na dworze się ściemniło i musieliśmy wracać. Policzyliśmy, że zaczepiło nas w sumie około dwudziestu fanek.

-Co robimy w święta? –zapytał nagle Harry, gdy byliśmy już praktycznie przed domem.

-Nie wiem czy nie wrócę do rodziny do Polski. –powiedziałam, marszcząc brwi.

Właściwie nie zastanawiałam się nad tą kwestią. Został jeszcze miesiąc, ale jeśli miałam rezerwować lot samolotem, teraz był najwyższy czas.

-Och. –chłopak posmutniał. –Myślałem, że spędzimy razem święta. Wiesz, z moją rodziną.

Z  jednej strony bardzo chciałabym poznać wszystkich Stylesów, z drugiej jednak, stanowczo za długo nie widziałam się z rodzicami, braćmi i dziadkami. Święta były jedynym czasem, kiedy nie mieliśmy treningów z Travisem, więc to wprost idealna okazja, by chociaż na dwa dni zawitać do mojego rodzimego kraju.

-Zobaczymy. –odparłam, uśmiechając się lekko do niego.

            Weszliśmy do domu, gdzie w salonie zastaliśmy Louisa i Eleanor urządzających bitwę na poduszki. Był także Liam z Danielle, a także Niall z Jessicą. Od razu zostaliśmy z Harrym wciągnięci do środka i okładani poduszkami. Nigdy nie lubiłam tej zabawy. Dyskretnie się wymknęłam i nikt nawet tego nie zauważył. Podreptałam do góry z zamiarem pójścia pod prysznic. W przelocie zajrzałam do pokoju Zayna, jednak nie zastałam go tam. Z nadzieją sprawdziłam komórkę, jednak czarnowłosy nie odpisał na mojego smsa.

            Westchnęłam i poszłam do własnego pokoju. Rzuciłam telefon na łóżko, po czym weszłam pod prysznic. Gdy tylko gorąca woda zetknęła się z moją skórą, zamknęłam z przyjemnością oczy. Moje myśli chcąc nie chcąc, pomknęły ku czarnowłosemu, starszemu koledze, kiedyś przyjacielowi. Mówi się, że nie ma czegoś takiego jak przyjaźń damsko-męska; Była to z całą pewnością prawda.

Przekonałam się też o tym, jak wiele może zmienić jedna chwila, a konkretniej jeden pocałunek. Od tamtego czasu bowiem nie mogłam przestać myśleć o Zaynie. Mieszał mi w głowie, sprawiał, że nie wiedziałam już co o nim sądzić.

„Gdy cię widzę, boli mnie serce. Gdy ciebie nie ma, i cię nie widzę, wtedy też boli.” –powiedział mi kiedyś czarnowłosy. Czułam się w tym momencie bardzo podobnie.

            Wylałam na dłonie nieco mojego ulubionego szamponu i wsmarowałam go we włosy. Przyłapałam się na tym, że zaczynam fantazjować o nie tym chłopaku, o którym powinnam. Potrząsnęłam głową i zacisnęłam zęby.

-Ogarnij się, Megg. –szepnęłam do siebie, po czym przestawiłam wodę na lodowatą.

Krzyknęłam cicho, jednak pozostałam w miejscu. Moje myśli z powrotem wskoczyły na właściwy tor. Ogoliłam dokładnie całe ciało, wysmarowałam się wszelkimi regeneracyjnymi płynami, aż wreszcie poczułam się dobrze.

            Zakręciłam wodę, po czym wyszłam i otuliłam się puchatym, białym ręcznikiem. Cała pokryta gęsią skórką, przemknęłam do sypialni i otworzyłam szafę.

Zaczęłam w niej grzebać, w poszukiwaniu czystej koszulki na noc, kiedy zobaczyłam coś, co sprawiło, że serce boleśnie zacisnęło mi się w piersi. W rękach trzymałam wielką, czarną bluzę Zayna. Dał mi ją pewnej nocy, kiedy paliliśmy jointy i zrobiło mi się zimno. Do tej pory mu jej nie oddałam. Bezwiednie przytknęłam ją do nosa. Poczułam jedyny w swoim rodzaju zapach chłopaka.

-Co robisz? –rozległ się nagle głos Harry’ego, a ja jak oparzona wrzuciłam bluzę z powrotem do szafy.

Mój chłopak stał przy drzwiach, ze zmarszczonymi brwiami.

-Ojej. –powiedziałam mało inteligentnie. –Przestraszyłeś mnie.

Na szczęście Harry nie zarejestrował faktu, że trzymałam przed chwilą nieswoją bluzę. Wszedł do środka, zamknął za sobą drzwi, po czym podszedł do mnie.

-Czemu nam uciekłaś z dołu? –zapytał.

-Nie jestem fanką bitew na poduszki. –wzruszyłam ramionami z przepraszającą miną.

-Mogłaś powiedzieć.

-Nie chciałam wam przeszkadzać.

Harry dotknął delikatnie ręcznika, najpewniej walcząc ze sobą, by go ze mnie nie zdjąć. Poprosił, bym na niego poczekała, a on sam poszedł pod prysznic.

            Gdy tak patrzyłam przez okno na ciemne i zimne uliczki Londynu, usłyszałam z dołu szczęknięcie zamka głównych drzwi. Chwilę później, do środka ktoś wszedł. To mogła być tylko jedna osoba.

Wiedziałam, że zanim Harry wyjdzie spod prysznica, minie trochę czasu, więc ubrałam się w dużą, luźną, brązową koszulkę, która sięgała mi do połowy ud i złapałam czarną bluzę z szafy, po czym po cichu wyszłam z pokoju.

Skierowałam się do sypialni Zayna, chcąc być tam przed nim. Zauważyłam, że prawie wszystkie jego rzeczy są spakowane. Otwarta szafa była niemal pusta. Jego buty stały pod ścianą poukładane w rzędzie, tylko czekając, aż właściciel schowa je do walizki. Po raz kolejny dzisiaj poczułam bolesny uścisk w sercu.

            Usiadłam na łóżku czarnowłosego i cierpliwie czekałam. Słyszałam, jak zamienia parę słów z przyjaciółmi na dole. Niecierpliwie zagryzłam wargę. Jeśli Harry wyjdzie z prysznica wcześniej i zobaczy, że mnie nie ma, a potem odkryje, że jestem u Zayna, wpadnie w szał. Szybciej Zayn!

Drzwi się otworzyły i w końcu go ujrzałam, po raz pierwszy od dwóch dni. Był ubrany w ciemne dżinsy i białą koszulkę z nadrukiem. Ciemne włosy, zarost i oczy sprawiały, że wyglądał… mrocznie. Niebezpiecznie. Zayn lubił mieć władzę, nie bał się użyć siły, by czasem coś osiągnąć. Przypomniały mi się wszystkie te chwile, kiedy trzymał mnie mocno za nadgarstki i przyciskał do podłogi, drzwi, płotu… Sam pewnie wiedział, że to mi się podobało i perfidnie to wykorzystywał.

-Hej. –powiedziałam, lekko unosząc kąciki ust.

Czarnowłosy sprawiał wrażenie, jakby chciał wyjść. W końcu jednak westchnął i wszedł do środka, zamykając za sobą drzwi.

-Czego chcesz, Megg? –zapytał, wsadzając ręce w kieszenie.

-Słyszałam, że się wyprowadzasz. –odparłam, chcąc przejść prosto do rzeczy. Nie miałam dużo czasu.

-To prawda. –potwierdził obojętnie.

-Dlaczego?

-Myślę, że wiesz.

Spuściłam wzrok, rumieniąc się. Miał rację.

-Wrócisz? –zapytałam, nie patrząc na niego.

-Nie sądzę. –odparł.

-Nie, dopóki ja tu będę? –zgadłam, a cisza, która nastąpiła po moich słowach utwierdziła mnie w tym, że mam rację. –Zayn…

Poczułam, że oczy robią mi się wilgotne.

-Muszę się spakować, więc jeśli mogłabyś… -wskazał mi drzwi, sugerując, że czas na mnie.

Wstałam i zamrugałam parę razy.

-Oczywiście, już idę. –powiedziałam cicho. Wtem przypomniałam sobie o bluzie, którą cały czas miałam w ręku. –Zdaje się, że to twoje.

Podałam mu ją i wreszcie zobaczyłam jakiś błysk emocji na jego twarzy.

-Pożyczyłeś mi ją, kiedy…

-Wiem, pamiętam. –przerwał i wziął ode mnie ubranie.

Podeszłam do drzwi, lecz zanim wyszłam obróciłam się w jego stronę. Stał tyłem do mnie, więc nie mogłam określić jaką miał minę.

-Kiedy…? –głos uwiązł mi w gardle.

-Jeszcze dzisiaj. –odparł czarnowłosy, doskonale wiedząc o co pytam. –Jak tylko skończę się pakować.

            Nagle zapragnęłam podejść do niego, przyciągnąć do siebie i pocałować. Objąć go, poczuć silne ramiona wokół mnie. Uczucie to było tak silne, że przez ułamek sekundy myślałam, że to zrobię. Dosłownie w ostatniej chwili się powstrzymałam. Zacisnęłam drżącą dłoń i wzięłam głęboki wdech.

-Przepraszam cię, Zayn. –powiedziałam. –Za wszystko. Mam nadzieję, że jeszcze się zobaczymy.

Gdy nie odpowiedział, obróciłam się i chwyciłam klamkę od drzwi. Nacisnęłam ją, jednak w tym samym momencie ręka Zayna przytrzymała drzwi. Stał tuż za mną, bardzo blisko. Nawet nie usłyszałam, kiedy pokonał dzielącą nas odległość. Stanęłam przodem do niego, czując, że serce bije mi szybciej. Chłopak patrzył na mnie z góry z bólem w oczach.

„Wybierz mnie” –zdawał się mówić. –„Jeszcze nie jest za późno”.

            Usłyszałam jak w pokoju obok przestaje lecieć woda. To Harry kończył brać prysznic.

-Musze iść. –wyszeptałam.

Odwróciłam się i położyłam rękę na klamce. Poczekałam, aż Zayn puści drzwi, a gdy to zrobił, pospiesznie opuściłam pomieszczenie.

            Gdy weszłam do mojego pokoju, Harry akurat wychodził z łazienki. Był owinięty w ręcznik, włosy miał mokre. Spojrzał nam mnie podejrzliwie.

-Gdzie byłaś? –zapytał.

-Na dole. –skłamałam. –Na papierosie. Sama. –dodałam, gdy oczy Harry’ego pociemniały.

-W porządku. –odparł, a ja poczułam ukłucie irytacji.

Ostatnimi czasy, Harry kontrolował dosłownie każdy mój ruch. Rozumiałam, że mi nie ufał już tak jak kiedyś, jednak jego zachowanie działało mi na nerwy.

-Moja mama też dzwoniła. –dodałam pod wpływem chwili. –Zaprosiła mnie na święta. Zgodziłam się.

Z napięciem czekałam na reakcję chłopaka. Harry przez chwilę patrzył na mnie bez słowa, aż w końcu westchnął i podszedł do mnie.

-Naprawdę tęsknisz za rodziną, co? –zapytał, głaszcząc mnie czule po policzku.

Napięcie opuściło mnie i pozwoliłam mu się objąć.

-W porządku. –mówił dalej. –Jak chcesz, to jedź. Tylko obiecaj mi, że wrócisz na sylwestra.

-Wrócę. –potaknęłam.

-No to świetnie.

            Harry chwycił mnie za rękę i pociągnął w stronę łóżka. Po raz pierwszy nie miałam ochoty na seks. Nie z nim. Poddałam się jednak jego pocałunkom, pozwoliłam mu zrzucić moje ubranie na ziemię. A gdy był we mnie, zacisnęłam usta. Nie chciałam, by Zayn usłyszał stąd cokolwiek. Nie zasługiwał na więcej cierpienia.

Nasze przyspieszone oddechy były jedynymi dźwiękami, jakie z siebie wydawaliśmy.

            Harry doszedł z jękiem, a ja udałam, że dochodzę chwilę później. Nie stało się tak jednak. Przeprowadzka Zayna odbiła się na mnie bardziej niż myślałam.

            Gdy leżeliśmy w ciemności, z bólem serca słuchałam jak Zayn schodzi z walizkami na dół, żegna się z przyjaciółmi na dole, wychodzi i odjeżdża swoim samochodem. Czarnowłosy nie pożegnał się z Harrym, co jednak mnie nie dziwiło.

Westchnęłam i zacisnęłam powieki. I choć próbowałam, długo nie mogłam zasnąć tej nocy.

***

Hej ;)

Przepraszam was, że tyle zajęło mi dodanie nowego rozdziału. Mega wycisk w szkole przed świętami, potem przygotowania do świąt, jeżdżenie do rodziny... nie ma tyle czasu ile by się chciało.

 Rozdział krótki, bo właściwie taki przejściowy.

Jeszcze dzisiaj biorę się za pisanie następnego.

Apeluję do każdego kto przeczyta ten rozdział, by zostawił po sobie komentarz.

Po za tym mam nadzieję, że wasze święta się udały i życzę wam szalonego sylwestra, najlepiej z One Direction! xd

xoxo