Rozdział 12 "Emocjonujący wieczór"

            Rozległo się pukanie do drzwi. Liam jak oparzony wyskoczył z kanapy i pobiegł otworzyć.

-O nie… –wymamrotał Harry, z westchnieniem pauzując grę.

Zayn przewrócił oczami, po czym rozparł się na kanapie, czekając na przyjście dziewczyny.

Wkrótce wrócił Liam, mając u boku Danielle.

Była wysoką, zgrabną dziewczyną z burzą ciemnych, lokowanych włosów. Jej spojrzenie natychmiast skupiło się na mnie, a oczy zwęziły w oceniającym stylu.

-Hej. –odezwałam się niepewnie, wstając. –Jestem Megg, nie wiem czy Liam wspomniał ci o mnie.

-Jasne, że wspominał. –odparła. –My nie mamy przed sobą tajemnic.

Powiedziała to bez żadnego cienia uśmiechu, co wywołało u mnie mieszane uczucia.

Miałam wrażenie, że chciała pokazać mi, że to ona jest dziewczyną Liama i, że nie pozwoli, by ktokolwiek stanął między nimi.

Liam zerknął na nią, a gdy ta nie odzywała się przez dłuższy moment, powiedział:

-Megg, to jest właśnie Danielle, moja dziewczyna.

Uśmiechnęłam się do niej uprzejmie.

-Miło mi.

Kiwnęła głową, po czym odwróciła się do Liama i wyszeptała mu coś do ucha. Ten potaknął, a potem poszli na górę. Będąc na schodach, dziewczyna rzuciła mi wyzywające spojrzenie. Gdy zniknęła, odwróciłam się do Zayna i Harry’ego z niedowierzającą miną.

-Powiedzcie mi, że to wszystko było wytworem wyobraźni i ona wcale nie jest taką suką naprawdę! –powiedziałam, po czym opadłam zrezygnowana na fotel.

Zayn zakrył usta, by ukryć uśmiech.

-Oto właśnie nasza słodka Danielle. –oznajmił Harry, wykonując śmieszny gest ręką.

-Mieliście rację, nie polubię jej. –odparłam. –A najgorsze jest to, że Liam tego wszystkiego nie widzi. Jest tak w nią zapatrzony, że to aż smutne.

Do salonu wszedł Niall, który wcześniej zniknął na tarasie.

-Miłość jest ślepa. –stwierdził blondyn, rzucając się na kanapę.

-A propos, Niall. –odezwał się Zayn. –Podoba ci się ktoś ostatnio?

Chłopak szybko zerknął na mnie ostrzegawczym spojrzeniem. Zrozumiałam, że nie chce, bym na razie mówiła komukolwiek o Jessice. Pewnie nie chciał zapeszać.

-Po co komu dziewczyny, skoro jest jedzenie. –odparł z uśmiechem, na co wszyscy parsknęliśmy. Nawet, jeśli wiedzieli, że Niall coś ukrywa, nie naciskali.

            Wieczór upływał dość szybko. Po tym jak chłopacy skończyli grać w swoją grę, puścili film –pierwszą, lepszą komedię. Ułożyłam się wygodnie na fotelu i wkrótce dołączyła do mnie Smolly. Wskoczyła na mnie i położyła na kolanach. Zerknęłam na Harry’ego, który uśmiechnął się do mnie, dając tym samym pozwolenie, na głaskanie jego kota. Położyłam więc rękę na czarnym futerku i przysłuchiwałam się głośnemu mruczeniu kotka. Robiło się coraz ciemniej, a ja powoli odpływałam. Około dwudziestej pierwszej, na dół zszedł Louis i Eleanor, która musiała już iść. Pomachaliśmy jej wszyscy, a Louis odprowadził ją do drzwi. Gdy wrócił, dołączył do nas. Było wyjątkowo spokojnie. Przynajmniej dopóki nie zeszła Danielle. Usiadła obok mnie i nagle zaczęła zadawać mi różne pytania, tym samym przerywając błogą ciszę, która panowała w salonie.

-Od jak dawna tańczysz? –zapytała.

Smolly podniosła się i czmychnęła mi z kolan. Odchrząknęłam.

-Od dwóch lat. –powiedziałam.

-To nie za długo. –odparła, unosząc brwi. –Ja tańczę od dziecka. Nie wiem, czy wiesz, ale również starałam się o te warsztaty z Travisem.

Oj. Wyczuwałam tutaj niepewny grunt. Liam, który właśnie zszedł na dół, spojrzał na swoją ukochaną ze współczuciem.

-Dostaniesz się następnym razem, kochanie. –powiedział.

Danielle uśmiechnęła się do niego, a zaraz potem spojrzała na mnie. W jej oczach nie widziałam niczego po za nienawiścią.

-Jak to się stało, że cię przyjęli? –drążyła. Mówiła spokojnym tonem, ale ja czułam, że to kwestia sekund, zanim wybuchnie.

-Trener mnie wybrał. –wzruszyłam ramionami.

-Oczywiście, pewnie byłaś najlepsza ze swojej grupy. –powiedziała lekceważąco. –Ale pewnie nie byłoby tak łatwo, gdybyś konkurowała z innymi osobami. Musiałaś mieć łatwą grupę.

Dziewczyna zaczynała mnie naprawdę irytować.

-Travis non stop mnie chwali. –oznajmiłam jej, trochę koloryzując. –Myślę więc, że mój trener dokonał dobrego wyboru. Przykro mi, że tobie się nie udało.

Rzecz jasna, przykro mi wcale nie było. Jednak widok jej miny był bezcenny.

-Nie wydaje mi się, byś była lepsza ode mnie. –zniżyła głos, choć i tak każdy ją perfekcyjnie słyszał. Kątem oka widziałam, że każdy z chłopaków nam się przygląda.

-Czy to robi jakąś różnicę? –zapytałam.

-Och, no jasne, że nie. Pomyślałam tylko, że mogłabym pójść do Travisa Mudda i mu się odpowiednio zaprezentować. Kto wie, może zechciałby zamienić niektórych członków grupy na innych. –rzekła pogodnym tonem. –W końcu są dopiero początki zajęć. Jeszcze nie jest za późno na zmiany.

Zerwałam się z fotela jak oparzona. Tym razem przesadziła.

-Pogódź się z tym, że to ja jestem w grupie, a nie ty. –wycedziłam, starając się nie krzyczeć. –Niektórzy są po prostu lepsi, Danielle.

Powiedziawszy to, pobiegłam na górę i zamknęłam się w pokoju. Danielle wytrąciła mnie z równowagi. Oddychałam szybko i nieregularnie. Jej słowa rozbrzmiewały mi w uszach: „Mogłabym pójść do Travisa Mudda i mu się odpowiednio zaprezentować”, „Zamienić niektórych członków grupy na innych”.

            Wściekła, ruszyłam pod prysznic. Tylko to mogło mnie uspokoić. Siedziałam tam dobre pół godziny, aż w końcu wyszłam. Uspokojona, założyłam sukienkę nocną, rozczesałam włosy i wgramoliłam się pod kołdrę. Nie miałam ochoty stąd wychodzić, nawet na papierosa z Zaynem. Przez długi czas po prostu leżałam na łóżku, patrząc w sufit. Zaczęłam się zastanawiać, czy Danielle faktycznie mogła mi zagrozić w jakikolwiek sposób.

            Nagle usłyszałam cichutkie pukanie do drzwi. Zmarszczyłam brwi i zerknęłam na zegarek. Było już grubo po północy. Byłam pewna, że nikt już dzisiaj do mnie nie przyjdzie. Wstałam z łóżka i podeszłam do drzwi. Gdy je uchyliłam, zobaczyłam Harry’ego. Wpuściłam go do środka.

-O co chodzi? –zapytałam cicho, obserwując jak chłopak wkłada ręce w tylne kieszenie i zagryza wargę.

-Chciałem tylko sprawdzić jak się trzymasz. –odpowiedział, patrząc na mnie troskliwym wzrokiem.

Uniosłam brwi.

-Dziękuję, dobrze. –powiedziałam. –Przecież nic takiego się nie stało.

-Danielle mocno wytrąciła cię z równowagi, czyż nie? –nie dawał za wygraną. – Ale nie martw się, od razu ją stąd wykopaliśmy. Nawet Liam był na nią zły, a to rzadkość.

W słabym świetle oczy Harry’ego zdawały się znowu nadzwyczaj mocno świecić. Jęknęłam w duchu. Zaraz przypomniał mi się moment z basenu, kiedy to stykaliśmy się nagimi ciałami.

-Jest… już w porządku. –odparłam wolno, przełykając ślinę. –Po prostu nie spodziewałam się takiego ataku agresji ze strony Danielle, to wszystko.

-Żaden z nas jej nie lubi. –mogłam wyczytać z twarzy chłopaka, że określenie „nie lubi” to mało powiedziane.

Uśmiechnęłam się słabo.

-Po prostu zapomnijmy o tym, dobrze? –zaproponowałam. –Nie chcę o tym dzisiaj więcej myśleć.

Harry zlustrował mnie wzrokiem.

-A o czym chcesz myśleć? –zapytał.

Moje serce boleśnie dało o sobie znać. W tej jednej chwili miałam ochotę na wiele rzeczy, które mogłabym zrobić z Harrym. Nie odważyłam się jednak powiedzieć ich na głos. Skończyło się na tym, że otworzyłam usta na parę sekund i potem ostatecznie je zamknęłam. Na szczęście nie musiałam o niczym decydować.

Zobaczyłam lekki uśmiech na wargach chłopaka, a chwilę później pochylił się i zwyczajnie… pocałował mnie. Jego usta były miękkie i idealnie pasowały do moich. Westchnęłam i z przyjemnością oddałam pocałunek. To było coś, o czym zawsze marzyłam. Ile razy śniłam o tym, że Harry Styles z One Direction mnie dotyka i całuje? To, co teraz czułam, było niesamowite. Harry przycisnął mnie do szafy, która stała za mną i zjechał dłońmi na moje biodra. Ja z kolei wsunęłam ręce w jego brązowe loki i przyciągnęłam go jeszcze bliżej siebie. Włosy chłopaka były niesamowite w dotyku, dokładnie takie, jak sobie wyobrażałam. Harry rozwarł mi usta językiem, zachęcając mnie do dalszych pocałunków. Jego ręce były wszędzie. Zamknęłam oczy. Zaczynałam czuć, że tracę kontrolę nad sobą. Gdy oderwał usta od moich i przesunął nimi powoli po szyi, aż po płatek ucha, zadrżałam. Harry Styles z pewnością wiedział jak zadowolić dziewczynę. Wrócił z powrotem do moich ust, podczas gdy moje nogi coraz bardziej miękły. Poczułam, że mogłabym oddać mu się całkowicie w tym momencie. I pewnie by tak było, gdyby nie Liam, który niespodziewanie wszedł do pokoju.

            Momentalnie się od siebie oderwaliśmy, a ja pospiesznie poprawiłam ramiączko, które zsunęło mi się z ramienia.

-Oj. –wydusił z siebie zaskoczony Liam. –Przepraszam, ja nie chciałem… Ja tylko…

Teraz, gdy chwilę ochłonęłam, byłam niezmiernie wdzięczna chłopakowi za to, że nam przeszkodził. Gdyby nie on, prawdopodobnie zrobiłabym coś, czego potem bym żałowała.

-Nie szkodzi. –odparłam. Mój głos trząsł się lekko.

-Ja tylko chciałem przeprosić za zachowanie Danielle. –powiedział Liam. Zerknął niepewnie na przyjaciela. Nie wiedziałam jednak jaką ma minę Harry. Nie miałam odwagi na niego spojrzeć.

-To nic takiego. –machnęłam ręką. –Rozumiem, że mogła być na mnie zła.

-Ale to nie usprawiedliwia tego jak się zachowała. –rzekł brunet. –W każdym razie… przykro mi, że powiedziała co powiedziała. Przepraszam za nią.

-Przeprosiny przyjęte. –kiwnęłam głową.

Liam uśmiechnął się niepewnie, po czym wyszedł i zamknął za sobą drzwi.

Wzięłam głęboki wdech i odwróciłam się do Harry’ego. Jego nabrzmiałe od pocałunku usta wywoływały u mnie motylki w brzuchu. Teraz jednak myślałam racjonalnie i zmusiłam się do wyrzucenia sprośnych myśli.

-Myślę, że najlepiej będzie jak już pójdziesz. –powiedziałam cicho, splatając nerwowo palce.

Na twarzy chłopaka pojawiło się lekkie rozczarowanie, ale zaraz po tym uśmiechnął się delikatnie. Podszedł do drzwi, ale zanim wyszedł, odwrócił się i wyszeptał:

-Słodkich snów, Megg.

Chyba nie muszę mówić, że tej nocy długo nie mogłam zasnąć.

***

Siema! Jak wam się podobało? ;D

 Wybaczcie, że zrobiłam z Danielle taką sukę. Jestem pewna, że w prawdziwym życiu jest w porządku i w ogóle. Po prostu pasowała mi taka do mojego opowiadania.

Piszcie wrażenia!

xoxo