Rozdział 16 "Potęga przepowiedni"

            Tak długiego spaceru nie zrobiłam jeszcze nigdy. Szłam przed siebie, a w głowie kłębiły się tysiące myśli. Wdychałam świeże powietrze i powoli dochodziłam do siebie. Miło czasem pobyć samemu, nie mając nikogo na głowie. Przeszłam połowę Londynu. Moje rozmyślania o sensie życia przerywał co jakiś czas Zayn, który pisał na telefon Nialla smsy z pytaniem, czy wszystko w porządku.

Nagle przypomniałam sobie o mojej wizycie u wróżki w Polsce. Zaśmiałam się na tą myśl.

            Był wieczór. Na dworze panowała straszna duchota. Szłam z moją najlepszą przyjaciółką Julią ciemną, wąską uliczką. Śmierdziało tu odchodami zwierząt i brudem. Skrzywiłam się, ale nie zwolniłam kroku. Patrzyłam pod nogi, by przez przypadek nie nadepnąć na przebiegające co jakiś czas myszy.

-Jesteś pewna, że idziemy w dobrym kierunku? –zapytała Julia pełnym niepewności głosem.

-Jestem pewna. –potaknęłam, zerkając na szyldy mijanych sklepów i wystaw.

To był nasz ostatni dzień razem, przed moim wyjazdem do Londynu. Postanowiłyśmy zrobić coś innego niż zwykle. Poprzedniego wieczora wystukałam w Internecie „usługi wróżki” i dodałam swoje miasto. Z dwóch miejsc wybrałam to, które znajdowało się bliżej. Teraz zaczynały mnie ogarniać wątpliwości. Okolica nie była bezpieczna. W każdej chwili ktoś mógł nas zaczepić i okraść, zgwałcić lub zamordować. Na szczęście Julia zawsze miała przy sobie gaz pieprzowy, za co byłam jej w tym momencie niezmiernie wdzięczna. Dziewczyna zaciskała rękę na spray’u i rozglądała się niespokojnie. Bałam się, ale wiedziałam, że prawdopodobieństwo, iż zostaniemy zaatakowane było znikome. Moja przyjaciółka odstraszała wszelkich zboczeńców na kilometr. Gdybym jej nie znała, omijałabym ją szerokim łukiem.

Robiła się bowiem na metala i faktycznie tym metalem była. Zawsze ubierała się na czarno, nosiła ciężkie, toporne glany, na nadgarstku kolczaste pieszczochy, a na szyi odstraszające „obroże”. Zawsze narzucała na siebie dżinsową kamizelkę, na której miała naszyte mnóstwo jej ulubionych, metalowych zespołów. Czasem dziwiłam się, że potrafimy tak dobrze się przyjaźnić, pomimo wyraźnych różnic w guście.

Z nią nigdy nie czułam się zagrożona, chociaż w miejscu takim jak to i tak przechodziły mnie ciarki.

            W końcu, na samym końcu mrocznej uliczki zobaczyłam różowo-złoty szyld z ledwo widocznym już napisem „Wróżka Aurelia”. Wskazałam go Julii, na co ona się roześmiała.

-Nie wierzę, że to robimy. –powiedziała.

Nigdy w życiu nie byłam u żadnej wróżbitki i nigdy nie sądziłam, że do takowej kiedykolwiek pójdę. Jednak parę dni temu, gdy przeglądałam strony Internetowe, wyskoczyła mi reklama z „poradami wróżki online”. Pomyślałam sobie wtedy, że to nie taki zły pomysł. Znalazłam odpowiedni adres w Internecie i spisałam go na kartce.

Julia nie była zachwycona tym pomysłem, ale ostatecznie zgodziła się, kierowana ciekawością. Uprzedziła jednak, że będzie mi tylko towarzyszyć. Nie chciała żadnych wróżb na sobie.

            Podeszłyśmy do starych, ciężkich drzwi, po czym niepewnie zastukałyśmy trzy razy mosiężną, dużą kołatką. Nikt nie odpowiedział. W oddali, z niedalekich ulic rozległo się głośne miałczenie kota i szczekanie psa. Co jakiś czas wybuch śmiechu, czy odgłosy biegających stópek gryzoni. Zaczął mnie potwornie boleć brzuch z nerwów. Zastukałam jeszcze raz. Nerwowo kręciłyśmy się w miejscu, aż w końcu drzwi się otworzyły.

Stała w nich stara, pomarszczona kobieta o szarych, długich, cienkich włosach. Jej czarne, małe oczy zwęziły się, gdy nas zobaczyła. Była ubrana w fioletową, szmacianą suknię, która wyglądała, jakby nie była prana od bardzo dawna. W uszach miała złote, tandetne kolczyki, a na szyi długie wisiory.

-Panie się umawiały? –zaskrzeczała, przybliżając się, by nas lepiej widzieć.

Julia spojrzała na mnie niepewnie.

-Tak. –odparłam, starając się brzmieć zdecydowanie. Mój głos jednak lekko zadrżał.

-Bardzo dobrze. Wchodźcie, wchodźcie!

Zostawiła otwarte drzwi i weszła z powrotem do środka. Stawiała małe kroki, jakby każdy ruch sprawiał jej ból. Ruszyłam za nią i pociągnęłam Julię za sobą.

W środku było ciasno i kiczowato. Meble, każde w innym kolorze, walały się wszędzie, bez żadnego ładu. Duży, brązowy zegar na korytarzu tykał głośno, wskazując złą godzinę. Wróżka zaprowadziła nas do małego salonu, który był tak zadymiony, że ledwo co było widać.

Wskazała nam brudno różową, podartą kanapę, a ona sama poszła do pokoju obok. Usiadłyśmy z Julią obok siebie. Szturchnęłam ją, po czym parsknęłyśmy śmiechem.

Starsza kobieta wróciła po pięciu minutach z dwoma filiżankami parującego napoju. Postawiła je przed nami. Jako, że niegrzecznie byłoby odmówić, wzięłyśmy je do ręki. Herbata była dobra, aromatyczna.

-Wróżka Aurelia przepowie wam przyszłość. –oznajmiła kobieta zachrypniętym głosem. Wykonała przy tym dziwny, zabawny gest. –Co chcecie wiedzieć?

Poruszyłyśmy się niespokojnie na kanapie.

-Może na początek tak ogólnie? –zaproponowałam, patrząc na Julię.

-Ja tylko obserwuję. –wtrąciła przyjaciółka z niepewnym uśmiechem. –To moja przyjaciółka jest klientem.

Kobieta kiwnęła głową, po czym zaczęła rozkładać pogniecione, sędziwe karty, które wyjęła z szuflady. Stary fotel zatrzeszczał, gdy usiadła. Zamknęła oczy i mamrocząc coś pod nosem, wskazała na mnie palcem. Wyglądała jak w transie. Rozszerzyłam oczy.

-Czeka cię coś nowego. –powiedziała przejmującym głosem. –Twoje życie kompletnie się zmieni. Zmiana środowiska i ludzi, z którymi będziesz się trzymać wpłynie na ciebie bardzo pozytywnie. –wróżka Aurelia zakaszlała, po czym zerknęła na karty. –Nowi przyjaciele okażą się dla ciebie przyjaźni i dobrzy. Będziesz szczęśliwa. Widzę jakiś numer… czy cyfra 5 znaczy coś dla ciebie?

Pokręciłam głową zdumiona.

-W twoim nowym życiu będzie odgrywać kluczową rolę –kontynuowała. –Karty pokazują mi miłość. A nawet dwie. Przysporzy ci to wiele problemów i nieprzespanych nocy.

Dopiłam swoją herbatę, coraz bardziej zafascynowana.

-Tak, widzę to wyraźnie. –mówiła kobieta. –Miłość, przyjaźń, nowe życie. I muzyka. Twoje życie będzie pełne muzyki.

Uśmiechnęłam się. To była bardzo pozytywna przepowiednia. Spojrzałam na Julię, która walczyła ze sobą, by się nie roześmiać. Szturchnęłam ją.

-Wypiłaś herbatę? –zapytała niespodziewanie wróżka Aurelia, wychylając się z fotela i wyciągając ręce.

Potaknęłam zdziwiona i podałam jej filiżankę.

-Przepowiednia z fusów! –wyszeptała mi do ucha Julia, chichotając jak wariatka.

Uciszyłam ją, po czym z fascynacją czekałam na słowa wróżki.

-Ciężka praca. –oznajmiła, oglądając dno porcelany. –Łzy, pot, cierpienie. Ból. To jednak sprawi, że najbliższy rok będzie dla ciebie spełnieniem marzeń.

Na moje usta wpłynął szeroki uśmiech. Kobieta z satysfakcją odłożyła filiżankę, po czym rozparła się na fotelu. Jej tajemniczość zniknęła. Znowu stała się starą, schorowaną staruszką.

-Dziękuję bardzo. –powiedziałam. –Mam nadzieję, że ta przepowiednia się spełni.

-Oczywiście, że tak. –odparła wróżka tonem, jakby to była najoczywistsza rzecz na świecie.

-Jeszcze raz dziękuję. –zapłaciłam podaną przez kobietę cenę, po czym razem z Julią opuściłyśmy mieszkanie.  

            Na dworze wypuściłam głośno powietrze i roześmiałam się.

-To było świetne! –stwierdziłam.

            Wróciłam myślami do Londynu. Wróżka miała rację. Przynajmniej częściowo. Moje życie faktycznie się dużo zmieniło. Muzyka jest obecna w moim życiu, ciężka praca i przyjaźnie również… Nie trafiła jedynie z miłością, no ale kto by ją za to winił? Cyfra 5… czy nie oznaczała przypadkiem członków One Direction? Pokręciłam głową ze śmiechem. Nie, to musi być czysty przypadek. I tak nigdy nie wierzyłam w magię, karty i wróżenie z fusów.

Nawet nie spostrzegłam kiedy zrobiło się zupełnie ciemno. Była godzina dwudziesta trzecia, a ja nadal nie miałam ochoty wracać. W końcu jednak potrzeby fizjologiczne wygrały i z westchnieniem skierowałam się do domu One Direction. Im bliżej byłam, tym bardziej się denerwowałam. Gdy stałam już przed domem, serce tłukło mi się o żebra, było mi gorąco i sucho w ustach. Powoli podeszłam do drzwi i weszłam do środka. Odetchnęłam z ulgą, gdy zobaczyłam, że nikogo na dole nie ma. Salon był zanurzony w ciemności. Po cichu poszłam do łazienki, a potem się napić. Słyszałam odgłosy rozmów z góry, więc czym prędzej wyszłam na ogród. Mój wzrok momentalnie skierował się na podświetlony basen, ukryty wśród drzew. Nie miałam kostiumu, ale było mi tak gorąco, że nawet się nad tym nie zastanawiałam. Ściągnęłam sukienkę przez głowę, odpięłam koturny, po czym ostrożnie zeszłam do schodkach do wody.

            Była przyjemnie chłodna. Zanurzyłam się w niej cała. Nie przejmowałam się makijażem, gdyż cały zmyłam u Jessici przed tańcami. Woda marszczyła się pod wpływem każdego mojego ruchu. Na dworze słychać było cykanie świerszczy i szelest trawy oraz liści. To było coś czego mi było trzeba.

            Nagle usłyszałam czyjeś kroki. Szybko podpłynęłam do ściany basenu i zanurzyłam się aż do brody.

-Megg, to ja. –usłyszałam charakterystyczny, lekko zachrypnięty głos Harry’ego.

Stwierdzając, że to zbyt dziecinne, by się chować w jego własnym basenie, wypłynęłam na środek i spojrzałam między drzewka. Stał tam, w beżowych spodniach i czarnym swetrze. Jego loki wyglądały lepiej niż kiedykolwiek.

Chłopak wolnym krokiem zbliżył się do brzegu basenu, po czym ukucnął. Z jego twarzy mogłam wyczytać wstyd i prośbę o wybaczenie. Widząc, że nie zanosi się na żadną kłótnię, podpłynęłam bliżej. Całe szczęście, że założyłam dzisiaj czarną, koronkową bieliznę do kompletu. Spaliłabym się ze wstydu, gdybym miała teraz na sobie rozciągnięte, białe majtki.

-Chcę ci wszystko wyjaśnić. –powiedział cicho, sunąc palcem po wodzie. W miejscach w którym palec stykał się z powierzchnią, pojawiało się marszczenie.

-W porządku. –odparłam. Stałam naprzeciwko niego, woda sięgała mi do obojczyków.

Przez moment miałam wrażenie, że chłopak się lekko zarumienił. Może faktycznie tak było.

-Przepraszam za to, co dzisiaj się zdarzyło. –zaczął Harry. –Zachowałem się jak ostatni dupek, wiem o tym. Przysięgam ci jednak, że do niczego nie doszło. I to nie dlatego, że nas nakryłaś, tylko dlatego, że w życiu nie zbliżyłbym się do żadnej innej dziewczyny. Dziewczyny, która nie jest… tobą.

Miałam wiele pytań, ale postanowiłam, że dam Harry’emu się do końca wytłumaczyć. Położyłam ręce na brzegu basenu. Zapach chloru zmieszał się z zapachem chłopaka, tworząc niesamowitą kombinację. Nie mogłam oderwać od niego wzroku. W oczach Harry’ego odbijały się światła basenu. On sam patrzył w dół na mnie, nie przejmując się niczym innym. Pojedyncze loki opadły mu na oczy.

-Będę z tobą szczery. –oznajmił. –Od kiedy tylko się tu pojawiłaś, od razu mi się spodobałaś. Byłaś uściśleniem mojego ideału: piękna, mądra, zabawna. Być może przez to właśnie cię znienawidziłem na początku. Wydałaś mi się podejrzana. Szybko to jednak minęło i jedyne o czym marzyłem było to, żeby cię pocałować. A gdy to się stało, byłem pewien, że będziemy razem. Całą noc chciałem móc znów cię pocałować. Gdy odrzuciłaś mnie na spacerze… nie spodziewałam się tego. Zezłościłem się,  bo zdałem sobie sprawę jak ty mnie widzisz. Jak Zayn mnie przedstawił. Z tobą czułem, że mogę być inny. To nie tak, że jestem bez uczuć i liczy się dla mnie tylko seks. Po prostu z żadną dziewczyną mi nie wychodziło i… nie widziałem przeszkód, by robić to… co robiłem. Nie byłem z tego dumny. Miałem nadzieję, że dzięki tobie wreszcie się zmienię. Poczuję szczęśliwy. Tamtego wieczora byłem załamany. Postanowiłem zapomnieć o tobie. Wmawiałem sobie, że nic dla mnie nie znaczysz. Poderwałem pierwszą lepszą dziewczynę z ulicy i zaprosiłem ją do siebie. Chciałem zobaczyć, czy jestem w stanie być z inną. Wtedy zdałem sobie sprawę, że nie, nie jestem w stanie. Przez cały czas myślałem o tobie. Nie chciałem dotykać tamtej dziewczyny, nie chciałem jej całować. Zrozumiałem to, a wtedy ty weszłaś do pokoju. Nawet nie wiesz jak ja się wtedy okropnie poczułem.

            Moje ciało zalała fala gorąca. Jeszcze nigdy nie usłyszałam piękniejszych słów od chłopaka. Serce tłukące się w mojej piersi nagle zmiękło. Chciałam coś powiedzieć, ale z moich ust nie wydobył się żaden dźwięk. Na twarzy Harry’ego malował się smutek i nadzieja, że mu przebaczę. Widziałam, że czeka na mój ruch.

-Chodź. –wyszeptałam, lekko pociągając go za rękę.

Chłopak otworzył szeroko oczy i rozchylił usta ze zdziwienia.

-Co? Do… do basenu? –upewnił się, a ja kiwnęłam głową, uśmiechając się.

Harry usiadł więc na brzegu, po czym zsunął się do wody. Zadrżał, gdy poczuł zimno wody. Ubrania przywarły do jego ciała. Stanęłam naprzeciwko niego. Przez chwilę po prostu na siebie patrzyliśmy. Byłam absolutnie zakochana w jego oczach. Cisza koiła uszy. Zarumieniona wyciągnęłam rękę i dotknęłam jego policzka. Pod wpływem tego gestu zamknął oczy. Mimowolnie się do mnie nachylił.

I wtedy go pocałowałam.

Każda rozbita cząstka mojego serca wróciła w tym momencie na swoje miejsce. Po chwili słodkiego wahania, jego miękkie wargi zaczęły napierać na moje. Harry pociągnął mnie na głębszą wodę, gdzie tylko on miał grunt. Tam podniósł mnie, a ja objęłam go w pasie nogami. Oparł mnie o ścianę basenu, ani na moment nie przerywając całować. Jego wargi mówiły to, czego nie potrafił wyrazić słowami. Wplotłam dłonie w jego wspaniałe włosy i przyciągnęłam go jeszcze bliżej siebie. Wiedział jak używać języka. Co jakiś czas szeptał moje imię. Jego dłonie spoczywały na moich biodrach. Potem przesunął je wyżej, wędrowały po całym ciele, zatracając się w porywie namiętności. Stał się władczy i zdecydowany. Wiedział czego chce i teraz to brał. Harry musnął wargami mój policzek, a potem szyję. Jęknęłam, odchylając głowę do tyłu.

-Harry. –wymruczałam.

Chłopak z powrotem odnalazł moje usta i przez długi czas nie odrywaliśmy się od siebie.

Skończył pocałunek przejeżdżając językiem po mojej dolnej wardze. Zadrżałam i otworzyłam oczy. Harry wpatrywał się we mnie błyszczącymi z podniecenia oczami.

Był szczęśliwy i to samo mogłam powiedzieć o sobie. To było coś co powinniśmy zrobić już dawno temu.

-Przepraszam za to co wtedy powiedziałam. –wyszeptałam, kładąc rękę na jego torsie. Miałam ochotę zedrzeć w niego sweter, który miał na sobie. –Nie powinnam była cię oceniać.

Harry uśmiechnął się delikatnie i kiwnął głową.

-Nie ma sprawy. –odparł. Zaniósł mnie na płytszą wodę, gdzie mogłam sama stanąć.

Sięgałam mu do podbródka. Podniosłam wzrok i zarumieniłam się pod wpływem jego spojrzenia. Zdałam sobie sprawę, że jestem tylko w bieliźnie, w dodatku jednej z seksowniejszych. Harry splótł swoją dłoń z moją.

-Zdecydowanie powinniśmy spróbować być parą. –powiedziałam, na co chłopak roześmiał się radośnie.

-Lepiej późno, niż wcale. –stwierdził, biorąc mnie w objęcia i tuląc mocno. –Nie pożałujesz.

            Posiedzieliśmy nad basenem jeszcze niecałą godzinę. Chlapaliśmy się, goniliśmy, bawiliśmy. Całowaliśmy, dotykaliśmy. Cieszyliśmy się z każdej spędzonej razem chwili. Harry zanurzył głowę, przez co jego włosy przykleiły mu się do twarzy. Wyglądał słodko i jednocześnie seksownie. Z dumą myślałam wtedy: to mój chłopak.

Gdy zrobiło nam się zimno, w końcu wyszliśmy. Zgarnęłam moje ubrania i narzuciłam na siebie. Od razu zmokły od mokrej bielizny. Wróciliśmy za rękę do domu. W środku było cicho –wszyscy już spali. Harry odprowadził mnie pod sam pokój.

-Jutro zabieram cię na randkę. –powiedział, opierając się o framugę moich drzwi.

-Ach tak? –zapytałam, uśmiechając się zalotnie. –Zastanowię się nad tym.

-Zastanowisz się? –oburzył się chłopak ze śmieszną miną.

-Uhm. A teraz idź już, bo robisz kałużę.

Chłopak uniósł delikatnie kąciki ust, po czym nachylił się do mnie i po raz kolejny dzisiaj mnie pocałował. Tym razem nasz pocałunek był krótki, romantyczny i słodki.

Westchnęłam z lubością. Czułam się jak po upojeniu alkoholowym. Moje nogi powoli odmawiały mi posłuszeństwa. Uśmiechnęłam się do Harry’ego, a potem delikatnie zamknęłam drzwi.

            Przebrałam się w sukienkę nocną i od razu wpełzłam pod kołdrę. Może jednak wróżka się nie pomyliła? Zasypiając słyszałam jedynie głośne bicie mojego serca.

 ***

I jak tam? ;D

Ja wam powiem, że jestem całkiem zadowolona z tego rozdziału.

Dzięki za wszystkie komentarze, zwłaszcza te dłuugie, uwielbiam je! 

Mam nadzieję, że podobało wam się. Piszcie co sądzicie!

xoxo